Documente online.
Zona de administrare documente. Fisierele tale
Am uitat parola x Creaza cont nou
 HomeExploreaza
upload
Upload




Reaización de a crítica

Spaniola


ALTE DOCUMENTE

Conjugación de hablar
Visual Player
De Nietzsche, Freud, Marx
El método de Nietzsche
Conjugación de vivir
Manual de Php - Nuke
Reaización de a crítica

Reaización de a crítica



E genio de Kant, en a crítica de a razón pura, fue e de concebir una crítica inmanente. a crítica no debía ser una crítica de a razón por e sentimiento, por a experiencia, por una instancia exterior cuaquiera que sea. Y o criticado no era tampoco exterior a a razón. no había que buscar en a razón errores provenientes de otra parte, cuerpos, sentidos o pasiones, sino iusiones procedentes de a razón como ta. Y, atrapado entre estas dos exigencias, Kant concuyó que a crítica debía ser una crítica de a razón por a propia razón. ¿No es a contradicción kantiana? hacer de a razón e tribuna y e acusado a a vez, constituira como juez y parte, juzgante y juzgada . A Kant e fataba un método que e permitiese juzgar a razón desde dentro, sin confiare por eo e cuidado de ser juez de sí misma. Y de hecho, Kant no reaiza su proyecto de crítica inmanente. a fiosofía trascendenta descubre condiciones que permanecen aún exteriores a o condicionado. os principios trascendentaes son principios de condicionamiento, no de génesis interna. Exigimos una génesis de a propia razón, y también una génesis de entendimiento y de sus categorías: ¿cuáes son as fuerzas de a razón y de entendimiento? ¿cuá es a vountad que se ocuta y que se expresa en a razón? ¿qué hay detrás de a razón, en a propia razón? Con a vountad de poder y e método que se desprende ea, Nietzsche dispone de principio de una génesis interna. Cuando comparábamos a vountad de poder con un principio transcendenta, cuando comparábamos e nihiismo en a vountad de poder con una estructura a priori, queríamos sobre todo señaar sus diferencias con determinaciones psicoógicas. Aparte de que os principios en Nietzsche no son nunca principios trascendentaes; éstos son reempazados precisamente por a geneaogía. únicamente a vountad de poder como principio genético y geneaógico, como principio egisativo, es apta para reaizar a crítica interna. Sóo ea hace posibe una transmutación.

E fiósofo-egisador, en Nietzsche, aparece como e fiósofo de futuro; egisación significa creación de vaores. «os verdaderos fiósofos son os que mandan y egisan»[i]. Esta inspiración nietzscheana anima agunos textos admirabes de Chestov: «Todo o que para nosotros son verdades se desprenden de parere, incuso as verdades metafísicas. Y no obstante, a única fuente de as verdades metafísicas es e jubere, y hasta que os hombres no participen de jubere, es parecerá que a metafísica es imposibe»; «os griegos sentían que a sumisión, a obediente aceptación de todo o que se presenta, ocutan a hombre e ser verdadero. Para acanzar a verdadera reaidad, hay que considerarse señor de mundo, hay que aprender a mandar y a crear... Aí donde fata a razón suficiente y donde, según nosotros, deja de haber cuaquier posibiidad de pensar, eos ven e principio de a verdad metafísica»[ii]. No se dice que e fiósofo deba añadir a sus actividades a de egisador porque es e más adecuado para eo, como si su propia sumisión a a sabiduría. e habiitase para descubrir as mejores eyes posibes, a as que os hombres a su vez deberían someterse. o que se quiere decir es ago totamente distinto: que e fiósofo en tanto que fiósofo no es un sabio, que e fiósofo en tanto que fiósofo deja de obedecer, que reempaza a antigua sabiduría por e mando, que hace añicos os antiguos vaores y crea vaores nuevos, que toda su ciencia es egisadora en este sentido. «Para é, conocimiento es creación, su obra consiste en egisar, su vountad de verdad es vountad de poder»[iii]. Y si bien es cierto que esta idea de fiósofo tiene raíces presocráticas, parece que su reaparición en e mundo moderno sea kantiana y crítica. Jubere en ugar de parere: ¿no es a esencia de a revoución copernicana, y e modo en que a crítica se opone a a antigua sabiduría, a a sumisión dogmática y teoógica? a idea de a fiosofía egisadora en tanto que fiosofía, ésta es a idea que viene a competar a de a crítica interna en tanto que crítica: juntas, constituyen a principa aportación de kantismo, su aportación iberadora.

Pero todavía hay que preguntar de qué manera entiende Kant su idea de a fiosofía-egisación. ¿Por qué Nietzsche, en e preciso momento en que parece seguir y desarroar a idea kantiana, arrincona a Kant entre os «obreros de a fiosofía», aquéos que se contentan con hacer e inventario de os vaores en curso, o contrario de os fiósofos de futuro?[iv] Para Kant, efectivamente, o que es egisador (en un dominio) es siempre una de nuestras facutades. e entendimiento, a razón. Nosotros somos os egisadores siempre que observemos e buen uso de esta facutad y que fijemos a nuestras restantes facutades una tarea iguamente conforme a este buen uso. Somos egisadores siempre que obedezcamos a una de nuestras facutades como a nosotros mismos. Pero, ¿a quién obedecemos bajo esta facutad, a qué fuerzas en esta facutad? E entendimiento y a razón, tienen. una arga historia: forman as instancias que todavía nos hacen obedecer cuando ya no queremos obedecer a nadie. Cuando dejamos de obedecer a Dios, a Estado, a nuestros padres, aparece a razón que nos persuade a continuar siendo dócies, porque nos dice: quien manda eres tú. a razón representa nuestras escavitudes y nuestras sumisiones, como superioridades que hacen de nosotros seres razonabes. Bajo e nombre de razón práctica, «Kant ha inventado una razón destinada a os casos en os que no se tiene necesidad de preocuparse por a razón, es decir, cuando as que haban son as necesidades de corazón, de a mora, de deber»[v]. Y finamente, ¿qué se ocuta en a famosa unidad kantiana de egisador y de sujeto? Nada más que una teoogía renovada, a teoogía a gusto protestante: se nos encarga a dobe tarea de sacerdote y de fie, de egisador y de sujeto. E sueño de Kant: no suprimir a distinción de os dos mundos, sensibe y suprasensibe, sino asegurar a unidad de persona en ambos mundos, a misma persona como egisador y sujeto, como sujeto y objeto, como noúmeno y fenómeno, como sacerdote y fie. Esta economía es un éxito teoógico: «E éxito de Kant es sóo un éxito de teóogo»[vi]. ¿Creemos que por instaar en nosotros a sacerdote y a egisador, dejamos de ser ante todo fiees y sujetos? Este egisador y este sacerdote ejercen e ministerio, a egisación, a representación de vaores estabecidos; no hacen más que interiorizar os vaores en curso. E buen uso de as facutades en Kant coincide extrañamente con estos vaores estabecidos. e verdadero conocimiento, a auténtica mora, a verdadera reigión...


Document Info


Accesari: 1760
Apreciat: hand-up

Comenteaza documentul:

Nu esti inregistrat
Trebuie sa fii utilizator inregistrat pentru a putea comenta


Creaza cont nou

A fost util?

Daca documentul a fost util si crezi ca merita
sa adaugi un link catre el la tine in site


in pagina web a site-ului tau.




eCoduri.com - coduri postale, contabile, CAEN sau bancare

Politica de confidentialitate | Termenii si conditii de utilizare




Copyright © Contact (SCRIGROUP Int. 2024 )