Documente online.
Zona de administrare documente. Fisierele tale
Am uitat parola x Creaza cont nou
 HomeExploreaza
upload
Upload




El Barbero de Sevilla

Spaniola


El Barbero de Sevilla

La ópera de Gioacchino Rossini (Pésaro 1792 - París 1868) se tituló inicialmente "Almaviva, ossia l'Inutile Precauzione" (Almaviva o la Inútil Precaución) para evitar la coincidencia con la ópera "Il Barbiere di Siviglia" (San Petersburgo 1782) del compositor italiano Giovanni Paisiello (1741 - 1815)



El libreto, de Cesare Sterbini Romano, se basa en la obra teatral "Le Barbier de Séville" (1775) del comediógrafo francés Pierre Augustin Caron de Beaumarchais (1732 - 1799). Es una obra bufa en dos actos, de 105 y 60 minutos de duración respectivamente.

Se estrenó el 20 de febrero de 1816, en el teatro Torre Argentina de Roma, bajo la dirección del propio compositor y el papel de Almaviva fué cantado por el famoso tenor sevillano Manuel García. La noche del estreno fué un rotundo fracaso, en parte debido a continuos abucheos de los partidarios de Paisiello. La segunda representación, ya sin el autor, fué un triunfo.

La obertura original resultó ser un fracaso y Rossini la tuvo que sustituir por la que ya había utilizado en sus óperas "Aureliano en Palmira" (1813) y "Elisabetta, Regina d'Inghilterra" (1815) y que es la que triunfalmente ha llegado hasta nuestros días.

Discografía de referencia:

Director: Alceo Galliera
Cantantes: María Callas, Luigi Alva, Tito Gobbi, Niccola Zaccaria, Fritz Ollendorf
Coro: Scala de Milán
Orquesta: Scala de Milán
Casa: EMI (CDS-7476348)
CD: 2 (ADD)
Año Grabación: 1957

Director: Vittorio Gui
Cantantes: Victoria de los Ángeles, Luigi Alva, Sesto Bruscantini, C. Cava, I. wallace
Coro: Glyndebourne Festival
Orquesta: Royal Philarmonic Orchestra
Casa: EMI (CMS-7641622)
CD: 2 (ADD)
Año Grabación: 1962

Director: Riccardo Chailly
Cantantes: Marilyn Horne, Paolo Barbacini, Leo Nucci, Samuel Ramey, Enzo Dara
Coro: Scala de Milán
Orquesta: Scala de Milán
Casa: CBS (M3K-37862)
CD: 3 (ADD)
Año Grabación: 1981

El Barbero de Sevilla

PRIVATE

La acción tiene lugar en Sevilla, a finales del siglo XVIII

PERSONAJES

PRIVATE El Conde de Almaviva

Bartolo, doctor en medicina

Rosina, pupila de Bartolo

Fígaro, barbero y antiguo criado

del Conde de Almaviva

Don Basilio, sacerdote, maestro de

música de Rosina

Berta, camarera de Bartolo

Fiorello, criado del Conde de Almaviva

Ambrogio, criado de Bartolo

Oficial de guardia

Un notario 

tenor

bajo

mezzosoprano

barítono

bajo

soprano

barítono

bajo

bajo

personaje mudo

ATTO I

Scena 1

FIORELLO

Piano,

pianissimo, senza parlar,

tutti con me venite qua.

MUSICI

Piano, pianissimo, eccoci qua.

FIORELLO

Tutto è silenzio;

nessun qui sta che i nostri

canti possa turbar.

CONTE

Fiorello Olà

FIORELLO

Signor, son qua.

CONTE

Ebben! gli amici?

FIORELLO

Son pronti già.

CONTE

Bravi, bravissimi!

Fate silenzio;

piano, pianissimo,

senza parlar.

MUSICI

Piano, pianissimo, senza parlar.

ACTO I

Escena 1

Una calle de Sevilla.

A la izquierda,  la casa del Doctor

Bartolo; en el  primer piso se

encuentra una  ventana con un

balcón.

Está amaneciendo.

Entra Fiorello con una linterna,

seguido de varios músicos con sus

instrumentos.

FIORELLO

Despacio,

muy despacio y en silencio,

todos conmigo venid acá.

MUSICOS

Despacio y en silencio, henos aquí.

FIORELLO

Todo es silencio,

nadie hay aquí a quien nuestros

cantos puedan turbar.

(Entra el Conde de Almaviva.)

CONDE

¡Fiorello! !Hola!

FIORELLO

Señor, estoy aquí.

CONDE

¡Bien! ¿Y los amigos?

FIORELLO

Ya están dispuestos.

CONDE

¡Bravo, muy bien!

Guardad silencio,

despacio, muy despacio 

y en silencio.

MUSICOS

Despacio, despacio y en silencio.

FIORELLO

Senza parlar...

CONTE

Ecco, ridente in cielo

spunta la bella aurora,

e tu non sorgi ancora

e puoi dormir così?

Sorgi, mia dolce speme,

vieni, bell'idol mio;

rendi men crudo, oh Dio,

lo stral che mi feri.

Oh sorte! già veggo

quel caro sembiante;

quest'anima amante

ottenne pietà.

Oh istante d'amore!

Felice momento!

Oh dolce contento,

che eguale no non ha!

Ehi, Fiorello!

FIORELLO

Mio Signore!

CONTE

Dì, la vedi?

FIORELLO

Signor no.

CONTE

Ah, ch'è vana ogni speranza!

FIORELLO

Signor Conte, il giorno avanza.

CONTE

Ah! che penso! che farò?

Tutto è vano buona gente!

MUSICI

Mio signor 

FIORELLO

En silencio...

(Los músicos toman sus

instrumentos y comienzan a tocar

una serenata.)

CONDE

He aquí, risueña en el cielo,

despuntando ya la bella aurora,

¿Y tú no apareces aún,

y puedes dormir así?

Aparece, dulce esperanza mía,

ven, hermoso ídolo mío,

haz menos cruel, ¡oh Dios!,

el rayo que me hirió.

¡Oh, qué suerte!, ya veo

el rostro amado;

¡mi alma amante

ha merecido piedad!

¡Oh instante de amor!

¡Momento feliz!

¡Oh dulce felicidad

sin igual!

¡Eh, Fiorello!

FIORELLO

¿Señor?

CONDE

Dime, ¿la ves?

FIORELLO

No, señor.

CONDE

¡Ay, que toda esperanza es vana!

FIORELLO

Señor Conde, el día avanza.

CONDE

¡Ah! ¿En qué pienso? ¿Qué haré?

Todo es en vano. ¡Buena gente!

MUSICOS

¿Señor? 

CONTE

Avanti, avanti.;

più di suoni,

più di canti, più si suoni.

Io bisogno ormai non ho.

FIORELLO

Buona notte a tutti quanti,

più di voi che far non sò.

Buona notte a tutti quanti,

più di voi che far non sò.

MUSICI

Mille grazie, mio signore

del favore, dell'onore

Ah, di tanta cortesia,

obbligati in verità!

Oh, che incontro fortunato!

È un signor di qualità!

CONTE

Basta, basta,

non parlate, ma non serve,

non gridate!

Maledetti, andate via!

Ah, canaglia, via di qua!

Tutto quanto il vicinato

questo chiasso sveglierà.

FIORELLO

Zitti, zitti

che rumore! Maledetti!

Via di qua!

Ve', che chiasso indiavolato!

Ah, che rabbia che mi fa!

Maledetti, andate via,

ah, canaglia, via di qua!

(El Conde da una bolsa a Fiorello,

que distribuye entre los músicos

el dinero que contiene.)

CONDE

Acercaos, acercaos;

ya no más música

ni más cantos, ni más música.

No las necesito ahora.

FIORELLO

Buenas noches a todos,

ya no os necesito para nada más.

Buenas noches, buenas noches,

ya no os necesito para nada más.

(Fiorello trata de hacer marchar

a los músicos, quienes,

inclinándose  obsequiosamente,

expresan su  agradecimiento.)

MUSICOS

¡Mil gracias, señor,

por el favor, por el honor!

¡Ah, por tanta cortesía

estamos agradecidos de verdad!

¡Oh, qué encuentro afortunado!

¡Es un señor de calidad!

CONDE

Basta, basta,

no habléis, de nada sirve,

no gritéis!

Malditos, largaos de aquí.

¡Ah, canallas, fuera de aquí!

¡Todo el vecindario

se despertará con este ruido!

FIORELLO

¡Callad, callad,

vaya ruido! ¡Malditos!

¡Largaos de aquí!

¡Vaya ruido endiablado!

¡Oh qué rabia me da!

¡Malditos, largaos de aquí,

ah, canallas, fuera de aquí!

(Los músicos se van.) 

CONTE

Gente indiscreta!

FIORELLO

Ah, quasi con quel

chiasso importuno,

tutto quanto il quartiere

han risvegliato.

Alfin sono partiti!

CONTE

E non si vede! È inutile sperar.

(Eppur qui voglio

aspettar di vederla. 

Ogni mattina ella su quel balcone

a prender fresco

viene sull'aurora.

Proviamo.)

Olà, tu ancora ritirati,

Fiorel.

FIORELLO

Vado.

Là in fondo attenderò

suoi ordini

CONTE

Con lei se parlar mi riesce,

non voglio testimoni.

Che a quest'ora

io tutti i giorni qui vengo per lei

dev'essersi avveduta.

Ah, vedi, amore

a un uomo del mio rango

come l'ha fatta bella!

Eppure, eppure! Oh!

dev'essere mia sposa...

FIGARO

La, la, la, la. 

CONDE

¡Gente indiscreta!

FIORELLO

¡Ah!, un poco más y

con ese ruido inoportuno

hubiesen despertado

a todo el barrio.

¡Por fin se han ido!

CONDE

(mirando hacia la ventana)

¡Y no se la ve! Es inútil esperar.

(Y, sin embargo, quiero

esperar aquí para verla.

Cada mañana sale al balcón

a tomar el fresco

al llegar la aurora

Probemos.)

Ah, todavía estás ahí, retírate,

Fiorello.

FIORELLO

Voy.

Esperaré allá abajo

vuestras órdenes.

(Fiorello se retira.)

CONDE

Si consigo hablar con ella,

no quiero testigos.

Que a esta hora

estoy aquí cada día por su causa

tiene que haberlo notado.

¡Oh, mira, amor,

cómo te has burlado

de un hombre de mi rango!

Y, sin embargo, ¡oh!

Tienes que ser mi esposa.

FÍGARO

(fuera de escena)

La, la, la, la. 

CONTE

Chi è mai quest'importuno?

Lasciamolo passar; 

sotto quegli archi,

non veduto,

vedrò quanto bisogna;

già l'alba appare,

e amor non si vergogna.

FIGARO

La ran la lera, la ran la la.

La ran la lera, la ran la la.

Largo al factotum

della città,

largo!

La ran la, la ran la,

la ran la, la!

Presto a bottega

che l'alba è già, presto!

La ran la, la ran la,

la ran la, la.

Ah, che bel vivere,

che bel piacere,

per un barbiere di qualità,

di qualità!

Ah, bravo, Figaro,

bravo, bravissimo; bravo!

La ran la, la ran la,

la ran la, la.

fortunatissimo per verità!

La ran la, la ran la,

la ran la, la.

Pronto a far tutto,

la notte, il giorno

sempre d'intorno in giro sta.

Miglior cuccagna per un barbiere,

vita più nobile, no, non si dà.

La, la ran la,

la ran la, la ran la.

Rasori e pettini,

lancette e forbici,

al mio comando tutto qui sta.

V'è la risorsa poi del mestiere

colla donnetta, col cavaliere.

Ah, che bel vivere,

che bel piacere

che bel piacere

per un barbiere di qualità,

di qualità 

CONDE

¿Quién será ese inoportuno?

Dejémoslo pasar;

bajo estos arcos,

sin que me vean,

veré cuanto convenga;

empieza a clarear,

pero el amor no se avergüenza.

(Entra Fígaro, vestido a la

española de fines del siglo XVIII,

con redecilla, llevando una

guitarra en la mano.)

FÍGARO

La ran la lera, la ran la la.

La ran la lera, la ran la la.

¡Dejen paso al factótum

de la ciudad,

dejen paso!

¡La ran la, la ran la,

la ran la, la!

Rápido, a la tienda,

que ya es de día, rápido!

La ran la, la ran la,

la ran la, la.

¡Ah, que vida más hermosa,

qué gran placer,

para un barbero de calidad,

¡de calidad!

¡Ah, bravo, Fígaro, bravo,

bravísimo, bravo!

La ran la, la ran la,

la ran la, la.

¡Afortunadísimo eres en verdad!

La ran la, la ran la,

la ran la, la.

Dispuesto para hacer de todo,

de noche y de día,

va de un lado para otro,

Mejor ganga para un barbero

ni vida más noble, no la hay, no.

La, la ran la,

la ran la, la ran la.

Navajas y peines,

bisturíes y tijeras

a mis órdenes todos están,

tengo recursos, además de oficio,

con la joven, con el caballero.

¡Ah, que vida más hermosa,

qué gran placer,

qué gran placer,

para un barbero de calidad,

de calidad! 

Tutti mi chiedono,

tutti mi vogliono,

donne, ragazzi,

vecchi, fanciulle.

Qua la parrucca...

Presto la barba...

Qua la sanguigna,

presto il biglietto!

Figaro, Figaro, Figaro, Figaro!

Ahimè!, ahimè! Che furia!

Ahimè!

Che folla!

Uno alla volta, per carità!

Figaro! Son qua

Ehi Figaro! Son qua.

Figaro qua, Figaro là,

Figaro qua, Figaro là,

Figaro su, Figaro giù,

Figaro su, Figaro giù!

Pronto prontissimo

son come il fulmine,

sono il factotum della città,

della città!

Ah, bravo Figaro,

bravo, bravissimo!

A te fortuna, a te fortuna,

a te fortuna 

non mancherà.

La, la ran la, la ran la, la ran.

A te fortuna, a te fortuna,

a te fortuna 

non mancherà!

Sono il factotum de la città!

Ah, ah! Che bella vita!

Faticar poco,

divertirsi assai,

e in tasca sempre

aver qualche doblone.

Gran frutto della mia riputazione.

Ecco qua: senza Figaro

non si accasa in Siviglia

una ragazza;

a me la vedovella ricorre

pel marito:

io colla scusa

del pettine di giorno,

della chitarra

col favor della notte, a tutti

onestamente,

non fo per dir,

m'adatto a far piacere.

Oh, che vita, che vita!

Oh, che mestiere!

Orsù, presto a bottega. 

Todos me llaman,

me solicitan,

mujeres, muchachos,

viejos y niñas.

Trae la peluca...

rápido, la barba...

Trae las sanguijuelas,

pronto, esta carta.

¡Fígaro, Fígaro, Fígaro, Fígaro!

¡Ay de mí, ay de mí! ¡Qué furia!

¡Ay de mí!

¡Ay, qué multitud!

¡De uno en uno, por caridad!

¡Fígaro! ¡Estoy aquí!

¡Eh, Fígaro! ¡Estoy aquí!

¡Fígaro acá, Fígaro allá,

Fígaro acá, Fígaro allá,

Fígaro arriba, Fígaro abajo,

Fígaro arriba, Fígaro abajo!

Rápido, rapidísimo,

soy como el rayo,

¡soy el factótum de la ciudad,

de la ciudad!

¡Ah, bravo Fígaro,

bravo, bravísimo!

A ti fortuna, a ti fortuna,

a ti fortuna

jamás te faltará.

La, la ran la, la ran la, la ran.

¡A ti fortuna, a ti fortuna,

a ti fortuna

jamás te faltará!

¡Soy el factótum de la ciudad!

¡Ah, ah! ¡Qué buena vida!

Cansarme poco,

divertirme bastante,

y tener en el bolsillo

siempre algún doblón.

Como fruto de mi reputación.

Pues sí: sin Fígaro

no se casa en Sevilla

una muchacha;

a mí la viuda recurre

para lograr marido;

yo, con la excusa

del peinado de cada día

o con la guitarra

con el favor de la noche, a todos,

honestamente,

y no lo digo por presumir,

me preocupo por complacer.

¡Ah, qué vida, qué vida!

¡Oh, qué oficio!

¡Ánimo, rápido, a la tienda!

CONTE

(È desso, o pur m'inganno?)

FIGARO

(Chi sarà mai costui?)

CONTE

(Oh, è lui senz'altro!) Figaro!

FIGARO

Mio padrone. Oh, chi veggo!

Eccellenza!

CONTE

Zitto, zitto, prudenza:

qui non son conosciuto,

nè vo' farmi conoscere.

Per questo ho

le mie gran ragioni.

FIGARO

Intendo, intendo,

la lascio in libertà.

CONTE

No.

FIGARO

Che serve?

CONTE

No, dico: resta qua;

forse ai disegni miei

non giungi inopportuno 

Ma cospetto, dimmi un po',

buona lana

come ti trovo qua?

Poter del mondo!

Ti veggo grasso e tondo. 

CONDE

(¿Es él, o acaso me engaño?)

FÍGARO

(¿Quién será ese?)

CONDE

(¡Oh, sin duda es él!) ¡Fígaro!

FÍGARO

(reconociéndole)

Señor. ¡Oh! ¿A quién veo?

¡Excelencia!

CONDE

¡Calla, calla, prudencia:

aquí no soy conocido,

ni quiero darme a conocer.

Para esto tengo

mis buenas razones.

FÍGARO

Entiendo, entiendo,

os dejo a vuestras anchas.

CONDE

¡No!

FÍGARO

Bueno, ¿en qué os puedo servir?

CONDE

No digo que no; quédate aquí;

tal vez para mis planes

no hayas llegado inoportunamente.

Pero, diablos, dime,

buena pieza,

¿cómo te hallas aquí?

¡Poder del mundo!

Te veo gordo y redondo. 

FIGARO

La miseria, signore!

CONTE

Ah, birbo!

FIGARO

Grazie.

CONTE

Hai messo ancor

giudizio?

FIGARO

Oh! E come. Ed ella,

come in Siviglia?

CONTE

Or te lo spiego. 

Al Prado vidi un fior di bellezza,

una fanciulla, figlia d'un 

certo medico barbogio

che qua da pochi di s'è stabilito;

io, di questa invaghito,

lasciai patria e parenti, 

e qua men venni,

e qui la notte e il giorno

passo girando

a que' balconi intorno.

FIGARO

A que' balconi? Un medico?

Oh cospetto!

Siete ben fortunato;

sui maccheroni

il cacio v'è cascato.

CONTE

Come?

FIGARO

Certo. 

Là dentro io son barbiere,

parrucchier, chirurgo, botanico,

spezial, veterinario,

i1 faccendier di casa.

CONTE

Oh che sorte! 

FÍGARO

¡La miseria, señor!

CONDE

¡Ah, bribón!

FÍGARO

Gracias.

CONDE

¿Has sentado finalmente la

cabeza?

FÍGARO

¡Oh! Y de qué manera. Y vos,

¿cómo en Sevilla?

CONDE

Ahora te lo explico.

En el Prado vi una flor de belleza,

una muchachita, hija

de un cierto médico chocho

que aquí se ha establecido;

yo, enamorado de ella,

dejé mi patria y a mis padres,

y aquí paso

la noche y el día

dando vueltas

ante esos balcones.

FÍGARO

¿Ante esos balcones? ¿Un médico?

¡Ah, caramba!

Tenéis buena suerte,

os ha caído el queso

justo encima de los macarrones.

CONDE

¿Qué quieres decir?

FÍGARO

Cierto.

Ahí dentro yo soy barbero,

peluquero, cirujano, botánico,

farmacéutico, veterinario,

el que lo hace todo en la casa.

CONDE

¡Oh, qué suerte! 

FIGARO

Non basta. 

La ragazza

figlia non è del medico.

È soltanto la sua pupilla!

CONTE

Oh, che consolazione!

FIGARO

Perciò... zitto!

CONTE

Cos'è?

FIGARO

S'apre il balcone.

ROSINA

Non è venuto ancor. Forse...

CONTE

Oh, mia vita!

Mio nume! mio tesoro!

Vi veggo alfine, alfine...

ROSINA

Oh, che vergogna!

Vorrei dargli il biglietto

BARTOLO

Ebben, ragazza?

Il tempo è buono.

Cos'è quella carta?

ROSINA

Niente, niente, signor: son le parole

dell'aria dell'Inutil Precauzione.

FÍGARO

No es eso todo.

La muchacha

no es hija del médico,

¡es sólo su pupila!

CONDE

¡Ah, qué consuelo!

FÍGARO

Pero esto... ¡silencio!

(Oculta al Conde

debajo del pórtico.)

CONDE

¿Qué pasa?

FÍGARO

Se abre el balcón.

(Rosina sale al balcón,

y mira buscando a alguien.)

ROSINA

Todavía no ha venido. Tal vez...

CONDE

(saliendo corriendo)

¡Oh, vida mía!

¡Mi Dios! ¡Mi tesoro!

Por fin te veo, por fin...

ROSINA

(vacilando)

¡Oh, qué vergüenza!

Quisiera darle la carta.

(Aparece el doctor Bartolo

en el balcón.)

BARTOLO

¿Y bien, muchacha?

El tiempo es bueno.

¿Qué es ese papel?

ROSINA

Nada, nada señor: es la letra

del aria de la Inutil precauzione

CONTE

Ma brava...

Dell'Inutil Precauzione

FIGARO

Che furba!

BARTOLO

Cos'è questa

Inutil Precauzione?

ROSINA

Oh, bella! 

È il titolo del nuovo

dramma in musica.

BARTOLO

Un dramma! Bella cosa! 

Sarà al solito

un dramma semiserio,

un lungo, malinconico,

noioso, poetico strambotto.

Barbaro gusto! secolo corrotto!

ROSINA

Oh, me meschina!

L'aria m'è caduta!

Raccoglietela presto.

BARTOLO

Vado, vado.

ROSINA

Ps... Ps

CONTE

Ho inteso.

ROSINA

Presto. 

CONDE

(a Fígaro)

¡Muy bien!...

De la "Inutil precauzione".

FÍGARO

(al Conde)

¡Qué astuta!

BARTOLO

¿Qué es esto

de la "Inutil precauzione"?

ROSINA

¡Qué va a ser!

Es el título

de la nueva ópera.

BARTOLO

¡Una ópera! ¡Vaya, por Dios!

¡Será, como de costumbre,

un drama semiserio,

un largo, melancólico y

pesado estrambote poético!

¡Bárbaro gusto! ¡Siglo corrompido!

(Rosina deja caer el papel a la

calle.)

ROSINA

¡Oh, pobre de mí!

¡Se me ha caído el aria!

Recogedla, rápido.

BARTOLO

Voy, voy.

(Sale.)

ROSINA

Ps... Ps.

CONDE

Lo he entendido.

(El Conde se acerca

para coger la carta.)

ROSINA

Rápido. 

CONTE

Non temete.

BARTOLO

Son qua. Dov'è?

ROSINA

Ah, il vento l'ha portata via.

Guardate.

BARTOLO

Io non la veggo.

Eh, signorina, non vorrei...

(Cospetto!

Costei m'avesse preso!) 

In casa, in casa, animo, su!

A chi dico?

In casa, presto!

ROSINA

Vado, vado. Che furia!

BARTOLO

Quel balcone

io voglio far murare

Dentro, dico.

ROSINA

Ah, che vita da crepare!

(La coge y se va.)

CONDE

No temáis.

(Sale Bartolo por la puerta

de la casa.)

BARTOLO

(a Rosina)

Ya estoy aquí. ¿Dónde está?

ROSINA

Ay, el viento se la lleva.

Mirad.

(Ella señala a lo lejos.

Bartolo mira y decide

volver a entrar en la casa.)

BARTOLO

Yo no la veo.

Eh, señorita, yo no quisiera...

(¡Caramba!

¿Se estará burlando de mí?)

(a Rosina)

¡A casa, a casa, vamos, ánimo!

¿A quién se lo digo?

¡A casa, rápido!

ROSINA

¡Ya voy, ya voy! ¡Qué prisa!

BARTOLO

(para sí)

Tengo que hacer

emparedar este balcón.

Entrad, os digo.

ROSINA

¡Ay, qué vida, es para morirse!

(Rosina entra en la casa

seguida por Bartolo.) 

CONTE

Povera disgraziata!

Il suo stato infelice

sempre più m'interessa.

FIGARO

Presto, presto,

vediamo cosa scrive.

CONTE

Appunto. Leggi.

FIGARO

"Le vostre assidue premure

hanno eccitata la mia curiosità .

Il mio tutore

è per uscir di casa;

appena si sarà allontanato, 

procurate

con qualche mezzo ingegnoso

d'indicarmi il vostro nome,

il vostro stato 

e le vostre intenzioni.

Io non posso giammai comparire

al balcone

senza l'indivisibile compagnia

del mio tiranno.

Siate però certo,

che tutto è 

disposta a fare,

per rompere le sue catene, 

la sventurata ROSINA."

CONTE

Sì, sì, le romperà.

Su, dimmi un poco:

che razza d'uomo è

questo suo tutore?

FIGARO

È un vecchio indemoniato avaro,

sospettoso, brontolone. 

Avrà cent'anni indosso

e vuol fare il galante. 

Indovinate?

Per mangiare

a Rosina tutta l'eredità

s'è fitto in capo

di volerla sposare. 

CONDE

¡Pobre desgraciada!

Su estado infeliz

me interesa cada vez más.

FÍGARO

Rápido, rápido,

veamos lo que escribe.

CONDE

Eso es. Lee.

FÍGARO

(leyendo)

"Vuestra atenta asiduidad

ha excitado mi curiosidad.

Mi tutor está a punto

de salir de casa;

en cuanto se haya alejado,

procurad,

con algún medio ingenioso,

indicarme vuestro nombre,

vuestro estado

y vuestras intenciones.

Yo no puedo salir jamás

al balcón

sin la inseparable compañía

de mi tirano.

Podéis estar, sin embargo,

seguro de que todo está

dispuesta a hacerlo,

para romper sus cadenas,

la desdichada ROSINA."

CONDE

Sí, sí, las romperás.

Vamos, dime,

¿qué clase de hombre

es ese tutor?

FÍGARO

Es un viejo endiablado, avaro,

desconfiado y gruñón.

Lleva cien años a cuestas

y quiere dárselas de galán.

¿Lo adivináis?

A fin de comerse

toda la herencia de Rosina

se le ha metido en la cabeza

casarse con ella. 

Aiuto!

CONTE

Che?

FIGARO

S'apre la porta.

BARTOLO 

Fra momenti

io torno.

Non aprite a nessuno.

Se Don Basilio 

venisse a ricercarmi,

che m'aspetti.

Le mie nozze con lei.

meglio è affrettare

Sì, dentr'oggi

finir vo quest'affare.

CONTE

Dentr'oggi

le sue nozze con Rosina!

Ah, vecchio rimbambito!

Ma dimmi or tu:

chi è questo Don Basilio?

FIGARO

È un solenne

imbroglion di matrimoni,

un collo torto,

un vero disperato,

sempre senza un quattrino...

Già, è maestro di musica;

insegna alla ragazza. 

(Se abre la puerta de la calle.)

¡Socorro!

CONDE

¿Qué haces?

FÍGARO

Se abre la puerta.

(Fígaro empuja al Conde

detrás de la puerta.

Sale Bartolo hablando con alguien

de dentro de la casa.)

BARTOLO

Dentro de unos momentos

regresaré.

No abráis a nadie.

Si Don Basilio

viniese a buscarme,

que me espere.

(Cierra la puerta con varias

vueltas de llave.)

Mi boda con ella

será mejor apresurar.

Sí, hoy mismo quiero

concluir este asunto.

(Sale.)

CONDE

¡Hoy mismo

su boda con Rosina!

¡Ah, viejo chocho!

Pero dime:

¿quién es ese Don Basilio?

FÍGARO

Es un grandísimo

embrollón casamentero,

rastrero,

un verdadero desesperado,

siempre sin un real...

desde hace tiempo,

enseña música a la muchacha.

CONTE

Bene, bene,

tutto giova saper.

FIGARO

Ora pensate

della bella Rosina

a soddisfar le brame.

CONTE

Il nome mio 

non le vo' dir nè il grado.

Assicurarmi vo' pria 

ch'ella ami me,

me solo al mondo,

non le ricchezze

e i titoli

del conte d'Almaviva.

Ah, tu potresti...

FIGARO

Io? no, signore;

voi stesso dovete.

CONTE

Io stesso? E come?

FIGARO

Zi... zitto.

Eccoci a tiro, osservate:

per Bacco, non mi sbaglio.

Dietro la gelosia

sta la ragazza.

Presto, presto

all'assalto, niun ci vede.

In una canzonetta così alla buona

il tutto spiegatele, signor

CONTE

Una canzone?

FIGARO

Certo. Ecco la chitarra;

presto, andiamo. 

CONDE

Bueno, bueno,

siempre es útil saberlo.

FÍGARO

Ahora pensad

en satisfacer los deseos

de la hermosa Rosina.

CONDE

No quiero

decirle mi nombre ni mi rango.

Quiero asegurarme antes

de que ella me quiere

sólo a mí

y no a las riquezas

y a los títulos

del Conde de Almaviva.

¡Ah!, tú podrías...

FÍGARO

¿Yo? No, señor,

vos mismo debéis.

CONDE

¿Yo mismo? ¿Y cómo?

(Rosina aparece en el balcón.)

FÍGARO

¡Si... silencio!

Estamos a tiro, observad:

por Baco, que no me equivoco.

Detrás de la celosía

está la muchacha.

Pronto, pronto,

al asalto, nadie nos ve.

(ofreciéndole la guitarra)

Con una cancioncilla, llanamente,

explicádselo todo, señor.

CONDE

¿Una canción?

FÍGARO

Cierto. Aquí tenéis la guitarra,

rápido, vamos. 

PRIVATE CONTE

Ma io...

FIGARO

Oh che pazienza!

CONTE

Ebben, proviamo.

Se i1 mio nome saper voi bramate,

dal mio labbro

il mio nome ascoltate. 

Io son Lindoro che fido v'adoro,

che sposa vi bramo,

che a nome vi chiamo,

che a nome vi chiamo...

Di voi sempre

parlando così

dall'aurora

al tramonto del dì,

dall'aurora

al tramonto del dì.

ROSINA

Segui, o caro; deh, segui così.

FIGARO

Sentite. Ah! che vi pare?

CONTE

Oh, me felice!

FIGARO

Da bravo, a voi, seguite.

CONTE

L'amoroso e sincero Lindoro

non può darvi,

mia cara, un tesoro.

Ricco non sono,

ma un core vi dono,

un'anima amante

che fida e costante,

che fida e costante,

per voi sola sospira così

dall'aurora

al tramonto del dì,

dall'aurora

al tramonto del dì. 

CONDE

Pero yo...

FÍGARO

¡Oh, qué paciencia!

CONDE

Bien, probemos.

(El Conde toma la guitarra

y canta.)

Si queréis saber mi nombre,

de mis labios

mi nombre escuchad.

Yo soy Lindoro que fiel os adora,

que como esposa os desea,

que por vuestro nombre os llama

que por vuestro nombre os llama...

Que no hace más que

hablar de vos

desde la aurora

hasta el ocaso del día,

desde la aurora

hasta el ocaso del día.

ROSINA

¡Sigue, querido, por favor, sigue

FÍGARO

Oíd. ¡Ah! ¿Qué os parece?

CONDE

¡Oh, qué feliz soy!

FÍGARO

Muy bien, vamos, seguid.

CONDE

El amoroso y sincero Lindoro

no puede daros,

amada mía, un tesoro.

No soy rico,

pero un corazón os doy,

un alma amante,

que fiel y constante,

que fiel y constante,

por vos sola suspira,

desde la aurora

hasta el ocaso del día,

desde la aurora

hasta el ocaso del día. 

ROSINA

L'amorosa e sincera Rosina

del suo core

Lindo...

CONTE

Oh, cielo!

FIGARO

Nella stanza convien dir

che qualcuno

entrato sia. Ella si è ritirata.

CONTE

Ah cospettone!

Io già deliro avvampo!

Oh, ad ogni costo

vederla io voglio, vo' parlarle!

Ah, tu, tu devi aiutar.

FIGARO

Ih, ih, che furia!

Sì, sì, v'aiuterò.

CONTE

Da bravo: entr'oggi vo' 

che tu m'introduca in quella casa.

Dimmi, come farai? via!

Del tuo spirito

vediam qualche prodezza.

FIGARO

Del mio spirito!

Bene... vedrò... ma in oggi

CONTE

Eh via! t'intendo.

Va là, non dubitar,

di tue fatiche

largo compenso avrai.

FIGARO

Davver? 

ROSINA

La amorosa y sincera Rosina

de su corazón

Lindo...

(Alguien coge a Rosina por la

espalda y la obliga a retirarse.

El balcón se cierra.)

CONDE

¡Oh, cielos!

FÍGARO

Hay que deducir que alguien

ha entrado en la habitación.

Ella se ha retirado.

CONDE

¡Maldita sea!

¡Yo deliro! ¡Me enciendo!

¡Oh, a cualquier precio,

verla quiero, quiero hablarle!

Ah, tú debes ayudarme.

FÍGARO

¡Ji, ji, qué furia!

Sí, sí, os ayudaré.

CONDE

Bravo. Hoy mismo quiero

que me introduzcas en la casa.

Dime ¿cómo lo harás? ¡Vamos!

Veamos alguna proeza

de tu ingenio.

FÍGARO

¡De mi ingenio!

Bueno... ya veremos... pero hoy...

CONDE

¡Vamos ya te entiendo!

Vamos, no dudes,

por tus fatigas

tendrás amplia compensación.

FÍGARO

¿De veras? 

CONTE

Parola.

FIGARO

Dunque, oro a discrezione?

CONTE

Oro a bizzeffe. Animo, via.

FIGARO

Son pronto.

Ah, non sapete i simpatici

effetti prodigiosi

che ad appagare

il mio signor Lindoro 

produce in me

la dolce idea dell'oro.

All'idea di quel metallo

portentoso, onnipossente,

un vulcano la mia mente

già incomincia a diventar!

CONTE

Su, vediamo,

su vediam di quel metallo

qualche effetto,

qualche effetto sorprendente

del vulcano,

del vulcano della tua mente

qualche mostro,

qualche mostro singolar!

FIGARO

Voi dovreste travestirvi,

per esempio, da... soldato.

CONTE

Da soldato?

FIGARO

Sì, signore.

CONTE

Da soldato? e che si fa?

FIGARO

Oggi arriva un reggimento.

CONTE

Sì, è mio amico il Colonnello.

CONDE

Palabra.

FÍGARO

Así pues, ¿oro a discreción?

CONDE

Oro a montones. Ánimo, vamos.

FÍGARO

Estoy dispuesto.

Ah, no sabéis los simpáticos

efectos prodigiosos

que para complacer

a mi señor Lindoro

produce en mí

la dulce idea del oro.

¡La sola idea de ese metal

poderoso, omnipotente,

en un volcán mi mente

ya empieza a convertir!

CONDE

Anda, veamos, anda,

veamos de ese metal

algún efecto,

algún efecto sorprendente;

del volcán,

del volcán de tu mente

veamos alguna muestra,

alguna muestra singular.

FÍGARO

Vos deberéis disfrazaros,

por ejemplo, de... soldado.

CONDE

¿De soldado?

FÍGARO

Sí, señor.

CONDE

¿De soldado? ¿Y qué hago?

FÍGARO

Hoy llega un regimiento.

CONDE

Sí, el coronel es amigo mío.

FIGARO

Va benon.

CONTE

Eppoi?

FIGARO

Cospetto!

Dell'alloggio col biglietto

quella porta s'aprirà.

Che ne dite, mio signore?

Non vi par? Non l'ho trovata?

CONTE, FIGARO

Che invenzione prelibata!

Bravo, bravo,

bella, bella,

in verità!

FIGARO

Piano, piano un'altra idea!

Veda l'oro cosa fa.

Ubbriaco sì, ubbriaco,

mio signor, si fingerà.

CONTE

Ubbriaco?

FIGARO

Sì, signore.

CONTE

Ubbriaco? Ma perchè?

FIGARO

Perchè d'un

ch'è poco in sè

che dal vino

casca già,

il tutor, credete a me,

il tutor si fiderà.

A DUE

Che invenzione prelibata!

Bravo, bravo,

bella, bella,

in verità! 

FÍGARO

Pues estupendo.

CONDE

¿Y luego?

FÍGARO

¡Caramba!

Con la boleta de alojamiento

esa puerta se abrirá.

¿Qué decís de eso, señor mío?

¿No os parece una buena idea?

CONDE, FÍGARO

¡Qué idea tan excelente!

¡Bravo, bravo,

buena, buena,

de verdad!

FÍGARO

Poco a poco, ¡otra idea!

Ved el oro lo que hace.

Borracho, si, borracho

señor mío, os fingiréis.

CONDE

¿Borracho?

FÍGARO

Sí, señor.

CONDE

¿Borracho? ¿Por qué?

FÍGARO

(imitando las acciones de un

borracho)

Porque de uno

que no esté en sus cabales,

que está a punto caerse

de tanto vino,

el tutor, creedme,

el tutor se fiará.

CONDE, FÍGARO

¡Qué idea tan excelente!

¡Bravo, bravo,

buena, buena,

de verdad! 

CONTE

Dunque?

FIGARO

All'opra.

CONTE

Andiamo.

FIGARO

Da bravo.

CONTE

Vado.

Oh, il meglio

mi scordavo.

Dimmi un po', la tua bottega

per trovarti, dove sta?

FIGARO

La bottega? Non si sbaglia;

guardi bene; eccola là.

Numero quindici a mano manca

quattro gradini, facciata bianca,

cinque parrucche nella vetrina

sopra un cartello "Pomata fina".

Mostra in azzurro alla moderna,

v'è per insegna una lanterna

Là senza fallo mi troverà.

CONTE

Ho ben capito

FIGARO

Or vada presto.

CONTE

Tu guarda bene

FIGARO

Io penso al resto.

CONTE

Di te mi fido

FIGARO

Colà l'attendo. 

CONDE

¿Así pues?

FÍGARO

Manos a la obra.

CONDE

Vamos.

FÍGARO

Pues ánimo.

CONDE

Voy.

Oh, me olvidaba

de lo más importante.

Dime, tu tienda,

para encontrarte, ¿dónde está?

FÍGARO

¿La tienda? No tiene pérdida;

fíjese bien; aquí está.

(señalando a lo lejos)

Número quince a mano izquierda,

cuatro escalones, fachada blanca,

cinco pelucas en el escaparate,

encima un cartel "Pomada fina".

Cartel azul a la moderna,

y como enseña una linterna.

Allí sin duda me encontrará.

CONDE

Entendido.

FÍGARO

Ahora vaya rápido.

CONDE

Tú, vigila bien.

FÍGARO

Yo me ocupo del resto.

CONDE

En ti confío.

FÍGARO

Allí le espero. 

CONTE

Mio caro Figaro...

FIGARO

Intendo, intendo.

CONTE

Porterò meco...

FIGARO

La borsa piena.

CONTE

Sì, quel che vuoi,

ma il resto poi.

FIGARO

Oh non si dubiti, che bene andrà.

CONTE

Ah,

che d'amore la fiamma io sento,

nunzia di giubilo e di contento!

D'ardor insolito

quest'alma accende

e di me stesso maggior mi fa.

FIGARO

Delle monete il suon già sento!

L'oro già viene, eccolo qua!

Viene l'argento,

eccolo in tasca scende,

eccolo qua!

FIORELLO

Evviva il mio padrone!

Due ore, ritto in piè,

là come un palo mi fa aspettare

e poi... mi pianta e se ne va.

Corpo di Bacco! Brutta cosa servir

un padron come questo,

nobile, giovinotto e innamorato.

Questa vita, cospetto,

è un gran tormento.

Ah, durarla così

non me la sento! 

CONDE

Querido Fígaro...

FÍGARO

Entendido, entendido.

CONDE

Llevaré encima...

FÍGARO

La bolsa llena.

CONDE

Sí, lo que quieras,

pero el resto luego.

FÍGARO

Oh, no lo dude, todo irá bien.

CONDE

¡Ah,

de amor la llama siento,

anunciar júbilo y contento!

Con un ardor insólito

mi alma se enciende

y me hace mayor de lo que soy.

FÍGARO

¡Ya oigo el son de las monedas!

¡Ya llega el oro, aquí está!

¡Ya llega la plata,

aquí está, baja al bolsillo,

aquí está!

(Fígaro entra en la casa del doctor

El Conde sale.)

FIORELLO

¡Viva mi dueño!

¡Dos horas de pie,

como un palo me ha hecho esperar,

y luego... me planta y se va.

¡Por Baco! Mala cosa servir

a un amo como éste,

noble, joven y enamorado.

Esta vida, caramba,

es un gran tormento.

No me siento capaz

de seguir así mucho tiempo.

Acto I Escena 2ª

PRIVATE Scena 2

ROSINA

Una voce poco fa

qui nel cor mi risuonò;

il mio cor ferito è già,

e Lindor fu che il piagò.

Sì, Lindoro mio sarà;

lo giurai, la vincerò.

Il tutor ricuserà,

io l'ingegno aguzzerò.

Alla fin s'accheterà

e contenta io resterò

Sì, Lindoro mio sarà;

lo giurai,

la vincerò.

Io sono docile, 

son rispettosa,

sono obbediente, 

dolce, amorosa;

mi lascio reggere, 

mi fo guidar.

Ma se mi toccano 

dov'è il mio debole,

sarò una vipera, sarò 

e cento trappole

prima di cedere 

farò giocar!

Sì sì, la vincerò! 

Potessi almeno

mandargli questa lettera. 

Ma come?

Di nessun qui mi fido;

il tutore ha cent'occhi... 

Basta, basta;

sigilliamola intanto.

Con Figaro, il barbier,

dalla finestra

disorrer l'ho veduto più d'un'ora.

Figaro è un galantuomo,

un giovin di buon core

Chi sa ch'ei

non protegga il nostro amore!

Escena 2

Interior de la casa de Bartolo.

Las ventanas están cerradas.

Rosina está sola,

tiene una carta en sus manos.

ROSINA

Hace poco una voz

en el corazón me resonó;

mi corazón herido está ya

y fue Lindoro quien lo lastimó.

Si, Lindoro mío será,

lo juré y me saldré con la mía.

El tutor se negará,

yo mi ingenio aguzaré.

Al final se calmará

y contenta quedaré.

Si, Lindoro mío será,

lo he jurado,

y me saldré con la mía.

Yo soy dócil

y respetuosa,

soy obediente,

dulce, amorosa,

me dejo gobernar,

me dejo guiar.

Pero si me tocan

en mi punto flaco

seré una víbora, lo seré,

y de cien trampas

me serviré

antes de ceder.

¡Sí, sí, me saldré con la mía!

¡Si pudiese al menos

mandarle esta carta!

Pero ¿cómo?

Aquí no me fío de nadie:

el tutor tiene cien ojos...

Basta, basta,

de momento la sellaremos.

(Se dirige hacia el escritorio

y sella la carta.)

Desde la ventana lo he visto

hablar con Fígaro

el barbero más de una hora.

Fígaro es un caballero,

un joven de buen corazón.

Quién sabe si protegerá

nuestros amores. 

FIGARO

Oh, buon dì, signorina.

ROSINA

Buon giorno, signor Figaro.

FIGARO

E bene, che si fa?

ROSINA

Si muor di noia.

FIGARO

Oh diavolo! Possibile!

Un ragazza

bella e spiritosa.

ROSINA

Ah, ah, mi fate ridere!

Che mi serve lo spirito,

che giova la bellezza

se chiusa io sempre

sto fra quattro mura

che mi par d'esser

proprio in sepoltura?

FIGARO

In sepoltura? Oibò!

Sentite io voglio...

ROSINA

Ecco il tutor.

FIGARO

Davvero?

ROSINA

Certo, certo; è il suo passo.

FIGARO

Salva, salva! 

Fra poco

ci rivedremo. 

Fígaro es un caballero,

un joven de buen corazón.

Quién sabe si protegerá

nuestros amores. 

(Entra Fígaro.)

FÍGARO

¡Oh, buenos días, señorita!

ROSINA

Buenos días, señor Fígaro.

FÍGARO

Y bien, ¿qué tal van las cosas?

ROSINA

Se muere una de aburrimiento.

FÍGARO

¡Diablos! ¿Será posible?

Una muchacha

hermosa y graciosa.

ROSINA

¡Ja! ¡Ja! ¡Me hacéis reír!

¿De qué sirve la gracia,

de qué la belleza,

si siempre estoy encerrada

entre cuatro paredes,

que me parece estar

verdaderamente en la sepultura?

FÍGARO

¿En la sepultura? ¡Caramba!

Escuchad: yo quería...

ROSINA

Ahí está el tutor.

FÍGARO

¿De veras?

ROSINA

Cierto, cierto; son sus pasos.

FÍGARO

¡Os dejo, os dejo!

Dentro de poco

nos veremos de nuevo.

Ho a dirvi qualche cosa.

ROSINA

E ancor io, signor Figaro.

FIGARO

Bravissima, vado.

ROSINA

Quanto è garbato!

BARTOLO

Ah, disgraziato Figaro! ¡Ah!

Ah, indegno!

Ah, maledetto! Ah, scellerato!

ROSINA

Ecco qua: sempre grida.

BARTOLO

Ma si può dar di peggio!

Un' ospedale ha fatto 

di tutta la famiglia

a forza d'oppio,

sangue e stranutiglia.

Signorina, il barbiere lo vedeste?

ROSINA

Perchè?

BARTOLO

Perchè lo vo' sapere.

ROSINA

Forse anch'egli 

v'adombra?

BARTOLO

E perchè no? 

(confidencialmente)

Tengo algo que deciros.

ROSINA

Y yo también, señor Fígaro.

FÍGARO

Estupendo, me voy.

(Fígaro se va.)

ROSINA

¡Qué tipo tan estupendo!

(Entra Bartolo.)

BARTOLO

¡Desgraciado Fígaro!

¡Ah, indigno!

¡Ah, maldito! ¡Ah, perverso!

ROSINA

(para sí)

Ya está aquí: siempre gritos.

BARTOLO

Pero ¿es que hay algo peor?

Ha convertido en un hospital

toda la familia

a fuerza de opio,

sangre y rapé.

Señorita, ¿habéis visto al barbero?

ROSINA

¿Por qué?

BARTOLO

Porque lo quiero saber.

ROSINA

¿Es que acaso tenéis miedo

de que os haga sombra?

BARTOLO

¿Y por qué no? 

ROSINA

Ebben, ve lo dirò.

Sì, l'ho veduto,

gli ho parlato, mi piace, 

m'è simpatico il suo discorso,

il suo gioviale aspetto...

Crepa di rabbia, vecchio maledetto!

BARTOLO

Vedete che grazietta!

Più l'amo,

e più mi sprezza la briccona.

Certo, certo è il barbiere

che la mette in malizia.

Chi sa cosa le ha detto! Chi sa!

Or lo saprò. 

Ehi. Berta. Ambrogio!

BERTA

Eccì...

AMBROGIO

Ah... ah! Che comanda?

BARTOLO

Dimmi...

BERTA

Eccì...

BARTOLO

Il barbiere parlato ha

con Rosina?

BERTA

Eccì... 

ROSINA

Pues bien, os lo diré.

Sí, le he visto,

le he hablado, me gusta

y me agrada su modo de hablar

y su aspecto juvenil...

(para sí)

¡Revienta de rabia, viejo maldito!

(Sale Rosina.)

BARTOLO

¡Vaya una gracia!

Cuanto más la amo,

más me desprecia la bribona.

Cierto, cierto que es el barbero,

el que despierta su malicia.

¡Quién sabe lo que le habrá dicho!

Ahora lo sabré.

(llamando a gritos)

¡Eh, Berta! ¡Ambrogio!

(Entran Berta y Ambrogio.)

BERTA

(estornudando)

¡Achís!

AMBROGIO

(bostezando)

¡Ah.. ah! ¿Qué manda?

BARTOLO

Dime...

BERTA

¡Achís!

BARTOLO

¿Ha hablado el barbero

con Rosina?

BERTA

¡Achís! 

BARTOLO

Rispondi almen tu,

babbuino.

AMBROGIO 

Ah... ah!

BARTOLO

Che pazienza!

AMBROGIO

Ah... ah! che sonno!

BARTOLO

Ebben!

BERTA

Venne, ma io...

BARTOLO

Rosina...

AMBROGIO

Ah... ah!

BERTA

Eccì...

BARTOLO

Che serve! 

Eccoli qua,

son mezzo morti.

Andate.

AMBROGIO

Ah... ah!

BERTA

Eccì... eccì...

BARTOLO

Eh, il diavolo che vi porti!

Ah! Barbiere d'inferno...

Tu me la pagherai. 

BARTOLO

(A Ambrogio)

¿Responde tú, al menos,

bobalicón!

AMBROGIO

¡Ah... ah!

BARTOLO

¡Qué paciencia se necesita!

AMBROGIO

¡Ah... ah... qué sueño!

BARTOLO

¿Y bien?

BERTA

Vino, pero yo...

BARTOLO

Rosina...

AMBROGIO

¡Ah... ah!

BERTA

¡Achís!

BARTOLO

¡No hay nada que hacer!

Aquí están,

los dos medio muertos.

Marchaos.

AMBROGIO

¡Ah... ah!

BERTA

Achís... achís.

BARTOLO

¡Así se os lleve el diablo!

(Los saca a empujones de escena.)

¡Ah! Barbero del infierno...

me las pagarás.

(Entra Don Basilio.) 

Qua, Don Basilio;

giungete a tempo!

Oh! Io voglio

per forza o per amor

dentro domani

sposar la mia Rosina.

Avete inteso?

BASILIO

Eh, voi dite benissimo, e appunto

io qui veniva ad avvisarvi.

Ma... segretezza...

è giunto il Conte d'Almaviva.

BARTOLO

Chi?

L'incognito

amante della Rosina?

BASILIO

Appunto quello.

BARTOLO

Oh diavolo!

Ah, qui ci

vuol rimedio!

BASILIO

Certo, ma alla sordina.

BARTOLO

Sarebbe a dir?

BASILIO

Così, con buona grazia bisogna 

principiare a inventar

qualche favola

che al pubblico lo metta 

in mala vista,

che comparir lo faccia

un uomo infame,

un'anima perduta

Io, io vi servirò:

fra quattro giorni, credete a me,

Basilio ve lo giura,

noi lo farem sloggiar 

da queste mura. 

Vamos, don Basilio;

llegáis a tiempo.

¡Oh! Yo quiero,

por fuerza o por amor,

casarme con mi Rosina

antes de mañana.

¿Habéis comprendido?

BASILIO

Eh, decís muy bien y precisamente

venía para avisaros...

(misteriosamente)

Pero... con mucho secreto...

ha llegado el Conde de Almaviva.

BARTOLO

¿Quién?

¿El desconocido

enamorado de Rosina?

BASILIO

Justamente ése.

BARTOLO

¡Oh, diablos!

¡Ah, hay que ponerle

remedio a esto!

BASILIO

Cierto, pero con sordina.

BARTOLO

¿Qué queréis decir?

BASILIO

Que, con habilidad, es preciso

empezar a inventar

alguna fábula

que ante el público lo presente

bajo un aspecto desfavorable,

que lo haga aparecer como

un hombre infame,

un alma perdida.

Yo, yo os serviré para esto:

en cuatro días, creedme,

Basilio os lo jura,

haremos que tenga que abandonar

las murallas de esta ciudad.

BARTOLO

E voi credete?

BASILIO

Oh, certo!

È il mio sistema. E non sbaglia.

BARTOLO

E vorreste? Ma... una calunnia...

BASILIO

Ah, dunque la calunnia 

cos'è voi non sapete?

BARTOLO

No, davvero.

BASILIO

No? Uditemi e tacete.

La calunnia è un venticello,

un'auretta assai gentile

che insensibile, sottile,

leggermente, dolcemente

incomincia,.

incomincia a sussurrar

Piano piano, terra terra,

sottovoce, sibilando,

va scorrendo, va scorrendo

va ronzando, va ronzando;

nell'orecchie della gente

s'introduce,

s'introduce destramente,

e le teste ed i cervelli,

e le teste ed i cervelli fa stordire,

fa stordire e fa gonfiar.

Dalla bocca fuori uscendo

lo schiamazzo va crescendo

prende forza a poco a poco,

vola già di loco in loco;

sembra il tuono, la tempesta

che nel sen della foresta

va fischiando,

brontolando, e ti fa d'orror gelar.

Alla fin trabocca e scoppia,

si propaga, si raddoppia

e produce un'esplosione

come un colpo di cannone,

come un colpo di cannone.

Un tremuoto, un temporale,

che fa l'aria rimbombar!

E il meschino calunniato,

avvilito, calpestato,

sotto il pubblico flagello

per gran sorte ha crepar.

E il meschino calunniato,

avvilito, calpestato,

sotto il pubblico flagello

per gran sorte ha crepar.

Ah! che ne dite?

BARTOLO

¿Vos creéis?

BASILIO

¡Oh, cierto!

Es mi sistema. Y no falla.

BARTOLO

¿Y queréis? Pero... una calumnia...

BASILIO

Ah, pero ¿no sabéis

qué es una calumnia?

BARTOLO

No, en verdad.

BASILIO

¿No? Escuchadme y callad.

La calumnia es un vientecillo,

es un aura muy gentil,

que insensible, sutil,

con ligereza, suavemente,

empieza,

empieza a murmurar.

Poco a poco, a ras de suelo,

en voz baja, sibilando

va corriendo, va zumbando,

va corriendo, va zumbando;

y en el oído de la gente

se introduce

se introduce hábilmente

y a las cabezas y cerebros,

y a las cabezas y cerebros

aturde, aturde e hincha.

Una vez fuera de la boca

el alboroto va creciendo,

gana fuerza poco a poco

y vuela de un lugar a otro;

parece el trueno, la tempestad

que en medio de los bosques

va silbando

y atronando y nos hiela de horror.

Al fin se desborda y estalla,

se propaga y se redobla

y produce una explosión,

como un disparo de cañón,

como un disparo de cañón.

Un terremoto, un temporal,

que hace temblar el aire.

Y el infeliz calumniado,

envilecido, aplastado,

bajo el azote público podrá

considerarse afortunado si muere.

Y el infeliz calumniado,

envilecido, aplastado,

bajo el azote público podrá

considerarse afortunado si muere.

¿Qué os parece? 

E il meschino calunniato,

avvilito, calpestato,

sotto il pubblico flagello

per gran sorte ha crepar.

E il meschino calunniato,

avvilito, calpestato,

sotto il pubblico flagello

per gran sorte ha crepar.

Ah! che ne dite?

BARTOLO

Eh! sarà ver, 

ma intanto 

si perde tempo,

e qui stringe il bisogno.

No: vo' fare a modo mio:

in mia camera andiam. 

Voglio che insieme

i1 contratto 

di nozze ora stendiamo.

Quando sarà mia moglie,

da questi zerbinotti innamorati

metterla in salvo sarà 

pensier mio.

BASILIO

Vengan denari:

al resto son qua io.

FIGARO

Ma bravi! ma benone!

Ho inteso tutto.

Evviva il buon dottore!

Povero babbuino! Tua sposa?

Eh, via! pulisciti il bocchino.

Or che stanno là chiusi,

procuriam di parlare

alla ragazza:

eccola appunto.

ROSINA

Ebbene, signor Figaro?

FIGARO

Gran cose, signorina. 

Y el infeliz calumniado,

envilecido, aplastado,

bajo el azote público podrá

considerarse afortunado si muere.

Y el infeliz calumniado,

envilecido, aplastado,

bajo el azote público podrá

considerarse afortunado si muere.

¿Qué os parece? 

BARTOLO

Sí, será cierto,

pero mientras tanto

se pierde tiempo

y aquí el tiempo apremia.

No: quiero hacerlo a mi manera,

vamos a mi habitación.

Quiero que juntos

extendamos ahora

el contrato matrimonial.

Cuando sea mi esposa,

de esos petimetres

enamorados ya sabré yo

ponerla a salvo.

BASILIO

Venga dinero;

para lo demás aquí estoy yo.

(Bartolo y Basilio se van.

Entran Fígaro y Rosina.)

FÍGARO

¡Bravo! ¡Magnífico!

Lo he oído todo.

Que viva el buen doctor.

¡Pobre infeliz! ¿Tu esposa?

¡Anda ya y que te zurzan!

Ahora que se han encerrado

procuremos hablar

con la muchacha:

aquí está, precisamente.

ROSINA

¿Y bien, señor Fígaro?

FÍGARO

Grandes novedades, señorita.

PRIVATE ROSINA

Sì, davvero?

FIGARO

Mangerem dei confetti. 

ROSINA

Come sarebbe a dir?

FIGARO

Sarebbe a dire,

che il vostro bel tutore

ha stabilito esser dentro doman

vostro marito.

ROSINA

Eh, via!

FIGARO

Oh, ve lo giuro;

a stender il contratto

col maestro di musica

là dentro s'è serrato.

ROSINA

Sì?

oh, l'ha sbagliata affè!

Povero sciocco! 

L'avrà a far con me.

Ma dite, signor Figaro,

voi poco fa sotto le mie finestre

parlavate a un signore?

FIGARO

Ah... un mio cugino.

Un bravo giovinotto;

buona testa, ottimo cor; 

qui venne i suoi studi a compire,

e il poverin

cerca di far fortuna.

ROSINA

Fortuna? oh, la farà.

FIGARO

Oh, ne dubito assai: in confidenza

ha un gran difetto addosso.

ROSINA

¿Sí, de veras?

FÍGARO

Comeremos peladillas. 

ROSINA

¿Qué queréis decir?

FÍGARO

Quiero decir,

que vuestro buen tutor

ha decidido ser antes de mañana

vuestro marido.

ROSINA

¡Vamos!

FÍGARO

Oh, os lo juro;

para extender el contrato

con el maestro de música

se ha encerrado allí dentro.

ROSINA

¿Sí?

¡Pues se ha equivocado, a fe mía!

¡Pobre tonto!

Tendrá que vérselas conmigo.

Pero decidme, señor Fígaro,

¿vos, hace poco, bajo mi ventana,

hablabais con un señor?

FÍGARO

Ah... es primo mío.

Un joven estupendo,

buena cabeza, corazón excelente;

ha venido para acabar sus estudios

y el pobrecillo

trata de hacer fortuna.

ROSINA

¿Fortuna? La hará.

FÍGARO

Oh, lo dudo mucho; en confianza,

tiene un gran defecto.

PRIVATE ROSINA

Un gran difetto?

FIGARO

Ah, grande:

è innamorato morto.

ROSINA

Sì, davvero?

Quel giovane, vedete,

m'interessa moltissimo. 

FIGARO

Per Bacco!

ROSINA

Non mi credete?

FIGARO

Oh sì!

ROSINA

E la sua bella, dite, abita lontano?

FIGARO

Oh, no! Cioè...

qui, due passi...

ROSINA

Ma è bella?

FIGARO

Oh, bella assai!

Eccovi il suo ritratto

in due parole:

Magretta, genialotta,

capello nero, guancia porporina,

occhio che parla,

mano che innamora

ROSINA

E il nome?

FIGARO

Ah, il nome ancora?

Il nome...

Ah, che bel nome!

Si chiama... 

ROSINA

¿Un gran defecto?

FÍGARO

¡Ah, grande!

Está locamente enamorado. 

ROSINA

¿Ah, sí? ¿De verdad?

Ese joven, sabedlo,

me interesa muchísimo.

FÍGARO

¡Caramba!

ROSINA

¿No lo creéis?

FÍGARO

¡Oh, sí!

ROSINA

Y su amada, decidme, ¿vive lejos?

FÍGARO

¡Oh, no! Es decir...

¡aquí mismo, a dos pasos!...

ROSINA

¿Y es hermosa?

FÍGARO

¡Oh, sí, muy hermosa!

Aquí tenéis su retrato

en dos palabras:

(mirando a Rosina de arriba abajo)

Delgada, con mucho carácter,

pelo negro, mejillas de púrpura,

ojos que hablan,

mano que enamora.

ROSINA

¿Y su nombre?

FÍGARO

¿Ah, también el nombre?

El nombre...

¡Ah, qué nombre tan hermoso!

Se llama... 

ROSINA

Ebben? Si chiama?

FIGARO

Poverina!...

Si chiama R-o Ro... s-i si...

Rosi... n-a na...

Rosina.

ROSINA

Dunque io son...

Tu non m'inganni?

Dunque io son la fortunata!

(Già me l'ero immaginata:

lo sapeva pria di te.)

FIGARO

Di Lindoro il vago oggetto

siete voi, bella Rosina.

(Oh, che volpe sopraffina,

ma l'avrà da far con me.)

ROSINA

Senti, senti, m'a

Lindoro per parlar

come si fa?

FIGARO

Zitto, zitto, qui Lindoro

per parlarvi or or sarà.

ROSINA

Per parlarmi?

Bravo! bravo!

Venga pur,

ma con prudenza;

io già moro d'impazienza!

Ma che tarda? ma che fa?

FIGARO

Egli attende qualche segno,

poverin, del vostro affetto;

sol due righe di biglietto

gli mandate,

e qui verrà.

Che ne dite?

ROSINA

Y bien. ¿Se llama?

FÍGARO

¡Pobrecilla!...

Se llama R-o Ro... s-i si...

Rosi... n-a... na...

Rosina.

ROSINA

Así pues, ¿soy yo?

¿No me engañas?

Así pues, ¡soy yo la afortunada!

(Ya me lo había imaginado

lo sabía antes que tú.)

FÍGARO

De Lindoro el ser querido

sois vos, bella Rosina.

(para sí)

(¡Oh qué zorra mas astuta!

Pero tendrá que vérselas conmigo.)

ROSINA

Escucha, escucha, pero,

¿para hablar con Lindoro

qué hay que hacer?

FÍGARO

Silencio, silencio, aquí Lindoro,

para hablaros pronto vendrá.

ROSINA

¿Para hablarme?

¡Estupendo! ¡Estupendo!

Que venga, pues,

pero con prudencia;

¡yo ya me muero de impaciencia!

Pero ¿por qué tarda? ¿Qué hace?

FÍGARO

Él espera alguna señal,

pobrecillo,de vuestro afecto;

con una nota de dos líneas

que le mandéis,

vendrá aquí al punto

¿Qué os parece? 

ROSINA

Non vorrei...

FIGARO

Su, coraggio.

ROSINA

Non saprei...

FIGARO

Sol due righe...

ROSINA

Mi vergogno...

FIGARO

Ma di che? Si sa!

Presto, presto, qua un biglietto.

ROSINA

Un biglietto? Eccolo qua.

FIGARO

Già era scritto? Ve',

che bestia!

Il maestro faccio a lei!

ROSINA

Fortunati affetti miei!

Io comincio a respirar.

FIGARO

Ah, che in cattedra

costei di malizia

può dettar.

ROSINA

Ah, tu solo, amor, 

tu sei, che mi devi consolar!

FIGARO

Donne, donne, eterni Dei,

chi vi arriva a indovinar?

ROSINA

No quisiera...

FÍGARO

Ánimo, valor.

ROSINA

No sabría...

FÍGARO

Sólo dos líneas...

ROSINA

Me da vergüenza...

FÍGARO

Pero, ¿de qué? ¡Ya se sabe!

Rápido, rápido, dadme una cartita.

ROSINA

(sacando del escote

la carta ya escrita)

¿Una cartita? ¡Aquí la tenéis!

FÍGARO

¿Ya estaba escrita? Vaya,

¡qué bestia!

¡Y yo queriendo hacer de maestro!

ROSINA

¡Afortunado afecto mío,

ya empiezo a respirar!

FÍGARO

Ah, que en una cátedra

esta muchacha podría dar

clases de malicia.

ROSINA

¡Ah, tú solo, amor,

eres tú quien me debe consolar!

FÍGARO

Mujeres, mujeres. ¡eternos dioses!

¿Quién os llegará a conocer?

(Sale Fígaro.) 

ROSINA

Ora mi sento meglio. 

Questo Figaro

è un bravo giovinotto.

BARTOLO

Insomma, colle buone,

potrei sapere dalla mia Rosina

che venne a far

colui questa mattina?

ROSINA

Figaro? Non so nulla.

BARTOLO

Ti parlò?

ROSINA

Mi parlò.

BARTOLO

Che ti diceva?

ROSINA

Oh! mi parlò di cento bagattelle,

del figurin di Francia...

del mal della

sua figlia Marcellina.

BARTOLO

Davvero?

Ed io scommetto che portò

la risposta al tuo biglietto.

ROSINA

Qual biglietto?

BARTOLO

Che serve!

L'arietta dell'Inutil Precauzione

che ti cadde

staman giù dal balcone.

Vi fate rossa?  

(Avessi indovinato!)

Che vuol dir questo dito

così sporco d'inchiostro? 

ROSINA

Ahora estoy más tranquila.

Este Fígaro

es un muchacho estupendo.

(Entra Bartolo.)

BARTOLO

En resumen, y por las buenas,

¿podría yo saber por mi Rosina

qué ha venido a hacer ése

aquí esta mañana?

ROSINA

¿Fígaro? No sé nada.

BARTOLO

¿Te habló?

ROSINA

Me habló.

BARTOLO

¿Y qué te ha dicho?

ROSINA

Oh, me habló de bagatelas,

de los figurines de Francia...

de la enfermedad

de su hija Marcelina.

BARTOLO

¿De veras?

Pues yo sospecho que trajo

la respuesta a tu carta.

ROSINA

¿Qué carta?

BARTOLO

¡Vamos!

El aria de la "Inutil precauzione"

que esta mañana

se te cayó desde el balcón.

¿Enrojeces?

(¿Lo habré adivinado acaso?)

¿Qué significa ese dedo

manchado de tinta? 

ROSINA

Sporco?

oh, nulla. Io me l'avea scottato

e coll'inchiostro or...

or l'ho medicato.

BARTOLO

(Diavolo!) 

E questi fogli

or son cinque eran sei.

ROSINA

Que' fogli?...

È vero. D'uno mi son servita

a mandar dei confetti a Marcellina.

BARTOLO

Bravissima! E la penna

perchè fu temperata?

ROSINA

(Maledetto!) La penna!

Per disegnare un fiore

sul tamburo.

BARTOLO

Un fiore!

ROSINA

Un fiore.

BARTOLO

Un fiore. Ah! fraschetta!

ROSINA

Davver.

BARTOLO

Zitta!

ROSINA

Credete...

BARTOLO

Basta così! 

ROSINA

¿Manchado?

Oh, nada. Me lo he quemado

y me lo he curado con...

tinta ahora mismo.

BARTOLO

(mirando hacia el escritorio)

(¡Diablos!)

Y estas hojas

ahora son cinco y antes seis.

ROSINA

¿Esas hojas?...

Es verdad. He utilizado una

para enviar caramelos a Marcelina.

BARTOLO

¡Estupendo! Y la pluma,

¿por qué está afilada?

ROSINA

(¡Maldito!) ¡La pluma!

Para dibujar una flor

en mi bordado.

BARTOLO

¡Una flor!

ROSINA

Una flor.

BARTOLO

¡Una flor! ¡Ah, desvergonzada!

ROSINA

(indignada)

De verdad.

BARTOLO

¡Silencio!

ROSINA

Creedme.

BARTOLO

Ya basta. 

ROSINA

Signor...

BARTOLO

Non più... tacete!

A un dottor della mia sorte

queste scuse, signorina!

Vi consiglio, mia carina,

un po' meglio

a imposturar.

I confetti alla ragazza!

Il ricamo sul tamburo!

Vi scottaste: eh via!

Ci vuol altro, figlia mia,

per potermi corbellar.

Perchè manca là quel foglio?

Vo' saper cotesto imbroglio.

Sono inutili le smorfie!

Ferma là, non mi toccate,

no, figlia mia non lo sperate,

ch'io mi lasci infinocchiar.

A un dottor della mia sorte

queste scuse, signorina!

Vi consiglio, mia carina,

un po' meglio

a imposturar.

Via, carina, confessate!

Son disposto a perdonar.

Non parlate? Vi ostinate?

So ben io

quel che ho da far.

Signorina, un'altra volta

quando Bartolo andrà fuori,

la consegna ai servitori 

a suo modo far saprà.

Signorina, un'altra volta

quando Bartolo andrà fuori,

la consegna ai servitori 

a suo modo far saprà.

Ah, non servono le smorfie,

faccia pur

la gatta morta!

Cospetton! per quella porta

nemmen l'aria entrar potrà!

E Rosina innocentina,

sconsolata, disperata...

Ah, non servono le smorfie,

faccia pur

la gatta morta!

Cospetton! per quella porta

nemmen l'aria entrar potrà!

in sua camera serrata

fin ch'io voglio

star dovrà.

sì, sì, sì...

in sua camera serrata

fin ch'io voglio

star dovrà.

sì, sì, sì!

Signorina, un'altra volta

quando Bartolo andrà fuori,

la consegna ai servitori 

a suo modo far saprà.

Ah, non servono le smorfie,

faccia pur

la gatta morta!

Cospetton! per quella porta

nemmen l'aria entrar potrà!

E Rosina innocentina,

sconsolata, disperata...

Un dottor della mia sorte

non si lascia infinocchiar!

ROSINA

Señor...

BARTOLO

Basta... ¡callad!

¡A un doctor de mi condición

excusas como éstas, señorita!

Os aconsejo, querida mía,

que lo hagáis un poco mejor

cuando mintáis.

¡Los caramelos a la niña!

¡El bordado!

¡Os quemasteis: anda vamos!

Hace falta algo distinto, hija mía,

para poder engañarme.

¿Por qué falta de ahí esa hoja?

Quiero saber qué es este embrollo.

¡Son inútiles las zalamerías!

Quieta ahí, ¡no me toquéis,

no, hija mía, no esperéis

que yo me deje enredar.

¡A un doctor de mi condición

excusas como éstas, señorita!

Os aconsejo, querida mía,

que lo hagáis un poco mejor

cuando mintáis.

Vamos, querida, ¡confesad!

Estoy dispuesto a perdonar.

¿No habláis? ¿Os obstináis?

Sé muy bien

lo que tengo que hacer.

Señorita, otra vez

que Bartolo tenga que salir

ya sabrá dar las órdenes

a los criados a su manera.

Señorita, otra vez

que Bartolo tenga que salir

ya sabrá dar las órdenes

a los criados a su manera.

¡Ah!, ¡no sirven las zalamerías,

por más que se haga

la gata muerta!

¡Diantre! ¡Por esa puerta

ni siquiera el aire podrá entrar!

Y Rosina la inocentita,

desconsolada, desesperada...

¡Ah!, ¡no sirven las zalamerías,

por más que se haga

la gata muerta!

¡Diantre! ¡Por esa puerta

ni siquiera el aire podrá entrar!

En su cuarto, encerrada

deberá quedarse

hasta que yo quiera

sí, sí, sí,

en su cuarto, encerrada

deberá quedarse

hasta que yo quiera

¡Sí, sí... sí!

Señorita, otra vez

que Bartolo tenga que salir

ya sabrá dar las órdenes

a los criados a su manera.

¡Ah!, ¡no sirven las zalamerías,

por más que se haga

la gata muerta!

¡Diantre! ¡Por esa puerta

ni siquiera el aire podrá entrar!

Y Rosina, inocentita,

desconsolada, desesperada...

¡Un doctor de mi condición

no se deja engatusar! 

ROSINA

Brontola quanto vuoi,

chiudi porte e finestre. 

Io me ne rido: già di noi femmine

alla più marmotta

per aguzzar l'ingegno

e far la spiritosa, tutto a un tratto

basta chiuderla chiave 

e il colpo è fatto!

BERTA

Finora i questa camera

mi parve di sentir un mormorio;

sarà stato il tutor, colla pupilla..

non ha un'ora

di ben.

Queste ragazze

non la voglion capir... battono.

CONTE

Aprite.

ROSINA

Gruñe cuanto quieras,

cierra puertas y ventanas.

Me río de eso, pues las mujeres,

incluso la más tonta,

aguzan el ingenio

y se vuelven ingeniosas de golpe:

para ello basta cerrarlas con llave

y ya está todo hecho.

(Ella se va y entra Berta.)

BERTA

Hasta ahora en esta habitación

me pareció oír un rumor:

habrá sido el tutor con la pupila..

no tiene un momento

de tranquilidad.

Estas muchachas

no la quieren entender... llaman.

CONDE

(desde fuera)

Abrid. 

BERTA

Vengo!... Eccì!...

Ancora dura:

quel tabacco m'ha

posta in sepoltura.

CONTE

Ehi di casa... buona gente...

buona gente...

Ehi... ehi, di casa...

ehi, di casa! 

Niun risponde? Ehi!

BARTOLO

Chi è costui?

che brutta faccia!

È ubbriaco!

Chi sarà? Chi sarà?

CONTE

Ehi, di casa! maledetti!

Maledetti! Ehi!

BARTOLO

Cosa vuol, signor soldato?

CONTE

Ah!  sì, sì,

bene obbligato.

BARTOLO

(Qui costui

che mai vorrà?)

CONTE

Siete voi...

aspetta un poco...

Siete voi dottor Balordo?

BARTOLO

Che balordo? Che Balordo?

CONTE

Ah, ah, Bertoldo? 

BERTA

¡Voy!... ¡Achís!...

Todavía me dura:

ese tabaco me ha puesto

al borde de la sepultura.

(Sale Berta y entra el Conde

disfrazado de soldado,

fingiéndose borracho.)

CONDE

Ah de la casa... buena gente...

buena gente...

¡Eh... eh de la casa...

eh de la casa!

¡Nadie me escucha! ¡Eh!

(Entra Bartolo.)

BARTOLO

¿Quién es ése?

¡Qué cara tan fea!

¡Está borracho!

¿Quién será? ¿Quién será?

CONDE

¡Eh de la casa... malditos!

¡Malditos! ¡Eh!

BARTOLO

¿Qué quiere, señor soldado?

CONDE

(Mirando a Bartolo y buscando

algo en su bolsillo)

¡Ah, sí, sí!

Bien, muchas gracias.

BARTOLO

(¿Y ahora éste

qué diablos querrá?)

CONDE

¿Sois vos...

espera un momento...

Sois vos el doctor Palurdo?

BARTOLO

¿Qué Palurdo? ¿Qué Palurdo?

CONDE

(mirando su papel)

Ah, ah, ¿Bertoldo? 

BARTOLO

Che Bertoldo? Che Bartoldo?

Eh, andate al diavolo!

Dottor Bartolo, dottor Bartolo,

dottor Bartolo!

CONTE

Ah, bravissimo; dottor Barbaro;

bravissimo, dottor Barbaro!

BARTOLDO

Un corno!

CONTE

Va benissimo;

già v'è poca,

già v'è poca differenza.

BARTOLO

(Io già perdo la pazienza;

qui prudenza ci vorrà.)

CONTE

(Non si vede! che impazienza!...

Quanto tarda! dove sta?)

Dunque voi siete dottore?

BARTOLO

Son dottore sì, signore.

CONTE

Va benissimo; 

un abbraccio, qua, collega.

BARTOLO

Indietro

CONTE

Qua!

Sono anch'io dottor per cento,

maniscalco al reggimento.

BARTOLO

¿Qué Bertoldo? ¿Qué Bertoldo?

¡Eh, idos al diablo!

¡Doctor Bartolo, doctor Bartolo,

doctor Bartolo!

CONDE

¡Ah, bravísimo: docto Bárbaro;

bravísimo, doctor Bárbaro!

BARTOLO

¡Y un cuerno!

CONDE

Pues muy bien;

en el fondo

hay poca diferencia.

BARTOLO

(Yo ya pierdo la paciencia;

aquí hará falta prudencia.)

CONDE

(¡No se la ve! ¡Qué impaciencia!

¡Cuánto tarda! ¿Dónde está?)

(a Bartolo)

Así pues, ¿sois médico?

BARTOLO

Soy doctor, sí señor.

CONDE

Pues estupendo;

un abrazo, venid, colega.

(El Conde trata de abrazar a

don Bartolo.)

BARTOLO

¡Apartaos!

CONDE

¡A mis brazos!

Yo también soy cien por cien,

veterinario del regimiento.

(presentando los papeles)

Dell'alloggio

sul biglietto

osservate, eccolo qua.

CONTE

(Ah, venisse il caro oggetto

della mia felicità!

Vieni, vieni; il tuo diletto

pien d'amor t'attendo già!)

BARTOLO

(Dalla rabbia e dal dispetto

io già crepo in verità!

Ah, ch'io fo,

se mi ci metto,

qualche gran bestialità!)

ROSINA

(Un soldato? Il tutore?

Cosa mai faranno qua?)

CONTE

(È Rosina; or son contento.)

ROSINA

(Ei mi guarda, e s'avvicina.)

CONTE

Son Lindoro.

ROSINA

Oh ciel! Che sento!

Ah, giudizio, per pietà!

BARTOLO

Signorina, che cercate?

Presto,  andate via!

ROSINA

Vado, vado, non gridate! 

Y tengo aquí

mi boleta de alojamiento,

observad, aquí la tenéis.

(Le muestra el boleto de

alojamiento.)

CONDE

(¡Ah, si viniese el amado objeto

de mi felicidad!

¡Ven aquí, ven aquí, tu amado

lleno de amor te espera ya!)

BARTOLO

(para sí)

(¡De rabia y de despecho

me estoy muriendo de verdad!

¡Ay, qué voy a hacer,

si me meto en ello,

alguna gran bestialidad!)

(Entra Rosina. Al ver a Bartolo,

se para de repente.)

ROSINA

(para sí)

(¿Un soldado? ¿El tutor?

¿Qué estarán haciendo aquí?)

CONDE

(para sí)

(Es Rosina; ya estoy contento.)

ROSINA

(para sí)

(Él me mira y se me acerca.)

CONDE

(en voz baja, a Rosina)

Soy Lindoro.

ROSINA

(en voz baja, al Conde)

¡Oh, cielos! ¡Qué oigo!

¡Ah, tened juicio, por piedad!

BARTOLO

(mirando a Rosina)

Señorita, ¿qué buscáis?

¡Rápido, marcharos de aquí!

ROSINA

¡Me voy, me voy, no gritéis!

PRIVATE BARTOLO

Presto, presto, presto, 

via di qua

CONTE

Ehi, ragazza,

vengo anch'io.

BARTOLO

Dove, dove, signor mio?

CONTE

In caserma.

BARTOLO

In caserma?

CONTE

Oh, questa è bella!

BARTOLO

In caserma? Bagattella!

CONTE

Cara...

ROSINA

Aiuto.

BARTOLO

Olà, cospetto!

CONTE

Dunque vado

BARTOLO

Oh, non, signore,

qui d'alloggio non può star.

CONTE

Come? Come?

BARTOLO

Rápido, rápido, rápido,

fuera de aquí.

CONDE

Eh, muchacha,

yo también voy contigo.

BARTOLO

¿A dónde, a dónde, señor mío?

CONDE

Al cuartel.

BARTOLO

¿Al cuartel?

CONDE

¡Ésta si que es buena!

BARTOLO

¿Al cuartel? ¡Casi nada!

CONDE

(a Rosina)

Querida...

ROSINA

(al Conde)

¡Ayudadme!

BARTOLO

¡Eh, caramba!

CONDE

(a Bartolo, dirigiéndose

al interior de la casa)

Entonces voy.

BARTOLO

(cerrándole el paso)

Oh, no, señor,

no puede alojarse aquí.

CONDE

¿Cómo? ¿Cómo? 

BARTOLO

Eh, non v'è replica:

ho il brevetto d'esenzione.

CONTE

Il brevetto?

BARTOLO

Mio padrone,

un momento e il mostrerò.

CONTE

Ah, se qui restar non posso...

Deh, prendete.

ROSINA

Ohimè! Ci guarda!

BARTOLO

Ah, trovarlo ancor non posso.

ROSINA

Prudenza!

BARTOLO

Ma, sì, sì, lo troverò.

CONTE e ROSINA

Cento smanie io sento 

addosso, ah, più reggere non so.

BARTOLO

Ah! Ecco qua.

"Colla presente il Dottor Bartolo,

eccetera. esentiamo..."

BARTOLO

Eh, no hay réplica:

tengo patente de exención.

CONDE

(quejándose)

¿La patente?

BARTOLO

Señor mío,

un momento y se la enseñaré.

(Va a buscar los papeles.)

CONDE

(a Rosina)

Ah, si no puedo quedarme aquí...

Por favor, tomad.

ROSINA

(al Conde)

¡Ay de mí! ¡Nos está mirando!

BARTOLO

(buscando los papeles)

Ah, no consigo encontrarla...

ROSINA

(al Conde)

¡Prudencia!

BARTOLO

Pero sí, sí, la encontraré.

ROSINA y CONDE

Cien inquietudes siento en mí,

ah, ya no puedo dominarme.

BARTOLO

¡Ajá! ¡Aquí está!

(Se acerca a ellos con el

documento en la mano y lo lee.)

"Por la presente, al doctor Bartolo

etcétera, declaramos exento..."

CONTE

Eh, andate al diavolo!

Non mi state più à seccar.

BARTOLO

Cosa fa, signor mio caro?

CONTE

Zitto là, Dottor somaro!

Il mio alloggio è qui fissato,

e in alloggio qui vo' star.

BARTOLO

Vuol restar?

CONTE

Restar, sicuro.

BARTOLO

Oh, son stufo, mio padrone;

presto fuori,

o un buon bastone

ti farà di qua sloggiar!

CONTE

Dunque lei, lei vuol battaglia?

Ben! Battaglia le vo' dar.

Bella cosa è una battaglia!

Ve la voglio qui mostrar.

Osservate! questo è il fosso,

l'inimico voi sarete.

Attenzione, gli amici...

(Giù il fazzoletto.)

E gli amici stan di qua,

attenzion!

CONDE

(cogiendo el documento

y leyendo con solemnidad)

Eh, ¡idos al diablo!

No sigáis fastidiándome.

BARTOLO

¿Qué hace, querido señor mío?

CONDE

¡Cállese ya, doctor zopenco!

Me han fijado aquí el alojamiento

y aquí quiero quedar alojado.

BARTOLO

¿Quiere quedarse?

CONDE

Quedarme, seguro.

BARTOLO

¡Oh, ya estoy harto, señor mío;

rápido, fuera,

o con un buen bastón

le haré desalojar de aquí!

CONDE

¿Así pues, usted quiere batalla?

Bueno, pues batalla daré.

¡Cosa hermosa es una batalla!

Os lo voy a demostrar.

(acercándose a Bartolo)

¡Observad! Éste es el foso,

vos seréis el enemigo.

Atención, y los amigos...

(a Rosina, enseñándole la carta)

(Echad el pañuelo al suelo).

(a Bartolo)

Y los amigos están de este lado,

¡atención!

(Deja caer la carta 

que Rosina cubre con su pañuelo.)

BARTOLO

Ferma, ferma!

CONTE

Che cos'è? Ah!...

BARTOLO

Vo' vedere.

CONTE

Sì, se fosse una ricetta!

Ma un biglietto è mio dovere...

Mi dovete perdonar.

ROSINA

Grazie, grazie!

BARTOLO

Grazie un corno!

Qua quel foglio,

qua quel foglio, impertinente!

A chi dico?

A chi dico?

Presto qua.

CONTE

Vuol battaglia?

Attenzion! Ih! Ah!

ROSINA

Ma quel foglio che chiedete

per azzardo m'è cascato.

È la lista del bucato.

BARTOLO

Ah, fraschetta! 

Presto qua.

BARTOLO

¡Quieto! ¡Quieto!

CONDE

¿Qué pasa? ¡Ah!

(Se vuelve y finge descubrir

la carta.)

BARTOLO

Quiero ver qué es.

CONDE

(dando la carta a Rosina

con el pañuelo)

¡Sí, si fuese una receta!

Pero es una carta, y es mi deber...

Debéis perdonarme.

ROSINA

Gracias, gracias.

BARTOLO

¡Gracias, y un cuerno!

Traed aquí ese papel,

¡aquí ese papel, impertinente!

¿A quién estoy hablando?

¿quién estoy hablando?

Rápido, dádmelo.

CONDE

¿Queréis batalla?

Atención! ¡Ih! ¡Ah!

ROSINA

Pero si ese papel que pedís

me ha caído por casualidad.

Es la lista de la colada.

BARTOLO

(cogiendo el papel)

¡Ah, casquivana!

Rápido, traed acá.

(Entra por un lado Basilio

llevando un papel.

Por el otro lado entra Berta.)

PRIVATE Ah, che vedo! Ho preso abbaglio!

È la lista,

son di stucco!

Ah, son proprio un mammalucco!

Oh, che gran bestialità!

BERTA

Un soldato... quanta gente!

Non capisco,

son di stucco,

qualche imbroglio qui ci sta.

ROSINA E CONTE

Bravo, bravo il mammalucco

che nel sacco entrato è già!

BASILIO

Sol do re mi fa

re sol mi la fa si sol do!

Ma che imbroglio è questo qua!

ROSINA

Ecco qua!

sempre un'istoria;

sempre oppressa e maltrattata;

ah, che vita disperata!

Non la so più sopportar!

BARTOLO

Ah, Rosina poverina...

CONTE

Tu vien qua, cosa le hai fatto?

BARTOLO

Ah, fermate, niente affatto

CONTE

Ah, canaglia, traditore!

ROSINA, BERTA,

BARTOLO e BASILIO

Via, fermatevi, signore! 

¡Ah, qué veo! ¡Me he equivocado!

¡Es la lista!

¡Me he quedado de piedra!

¡Ah, soy un mameluco!

¡Oh, qué gran tontería!

BERTA

¡Un soldado... cuánta gente!

No entiendo nada,

me he quedado de piedra,

¿qué es este lío?

ROSINA y CONDE

Bravo, bravo el mameluco,

¡que ya ha caído en la trampa!

BASILIO

¡Sol do re mi fa

re sol mi la fa si sol do!

Pero, ¿qué lío es éste?

ROSINA

(llorando, a Bartolo)

¡Ya está!

Siempre con una historia, u otra;

siempre oprimida y maltratada;

¡ay qué vida más desesperada!

¡Ya no la puedo soportar más!

BARTOLO

Ah, Rosina, pobrecilla...

CONDE

(amenazando a Bartolo)

Tú, ven aquí, ¿qué le has hecho?

BARTOLO

Ah, deteneos, no le he hecho nada.

CONDE

(amenazándole con su espada)

¡Ah, canalla, traidor!

ROSINA, BERTA,

BARTOLO y BASILIO

(intentando sujetar al Conde)

¡Por favor, deteneos, señor!

CONTE

Io ti voglio subissar!

ROSINA, BERTA,

BARTOLO e BASILIO

Gente! aiuto... ma chetatevi!

soccorretemi!

Gente, aiuto! Per pietà!

FIGARO

Alto là!

Che cosa accadde,

signori miei?

Che chiasso è questo?

Eterni Dei!

Già sulla strada a questo strepito

s'è radunata mezza città,

già sulla strada a questo strepito

s'è radunata mezza città.

Signor, giudizio, per carità.

BARTOLO

Quest'è un briccone.

CONTE

Quest'è un birbante

BARTOLO

Ah, disgraziato!

CONTE

Ah, maledetto!

FIGARO

Signor soldato, porti rispetto,

o questo fusto,

corpo del diavolo!

or la creanza

le insegnerà!

CONDE

¡Yo te voy a aniquilar!

ROSINA, BERTA,

BARTOLO y BASILIO

¡Gente, socorro... pero calmaos!

¡Gente, socorro... auxilio!

¡Gente, socorro! ¡Por piedad!

(Entra Fígaro.)

FÍGARO

¡Deteneos!

¿Qué es lo que ocurre,

señores míos?

¿Qué ruido es éste?

¡Eternos dioses!

Ya en la calle ante este estrépito

se ha reunido media ciudad,

ya en la calle ante este estrépito

¡se ha reunido media ciudad!

(en voz baja, al Conde)

Señor, tened juicio, por favor.

BARTOLO

(señalando al Conde)

Éste es un sinvergüenza.

CONDE

(señalando a Bartolo)

Éste es un desgraciado.

BARTOLO

¡Ah, desgraciado!

CONDE

¡Ah, maldito!

FÍGARO

(finge amenazar a Almaviva)

Señor soldado, tenga respeto,

o este bastón,

por todos los diablos,

¡ahora mismo educación

le enseñará!

(en voz baja al Conde) 

Signore, giudizio,

per carità.

CONTE

Brutto scimmiotto...

BARTOLO

Birbo malnato!

ROSINA, BERTA,

FIGARO e BASILIO

Zitto, dottore...

BARTOLO

Voglio gridare...

ROSINA, BERTA,

FIGARO e BASILIO

Fermo, signore...

CONTE

Voglio ammazzare...

ROSINA, BERTA,

FIGARO e BASILIO

Fate silenzio, per carità.

CONTE

No, voglio ucciderlo,

non v'è pietà.

ROSINA, BERTA,

FIGARO e BASILIO

Fate silenzio, per carità.

TUTTI

Zitti, che bussano...

Che mai sarà?

BARTOLO

Chi è? 

Señor, tened juicio,

por favor.

CONDE

(a Bartolo)

Macaco repugnante...

BARTOLO

(al Conde)

¡Sinvergüenza, malnacido!

ROSINA, BERTA,

FÍGARO y BASILIO

Callaos, doctor...

BARTOLO

Quiero gritar...

ROSINA, BERTA,

FÍGARO y BASILIO

Estaos quieto, señor...

CONDE

Quiero matar...

ROSINA, BERTA,

FÍGARO y BASILIO

Callaos, por favor.

CONDE

No, quiero matarlo,

no hay piedad.

ROSINA, BERTA,

FÍGARO y BASILIO

Callaos, por favor.

(En ese instante,

se escuchan varios

golpes en la puerta

y todos quedan

quietos en silencio.)

TODOS

Callaos, que llaman...

¿Qué ocurrirá ahora?

BARTOLO

¿Quién hay? 

PRIVATE UFFICIALE

La forza, la forza.

Aprite qua, aprite qua! 

TUTTI

La forza! Oh diavolo!

FIGARO e BASILIO

L'avete fatta!

CONTE e BARTOLO

Niente paura! Venga pur qua.

TUTTI

Quest'avventura,

ah! come diavolo mai finirà!

UFFICIALE

Fermi tutti.

Nessun si mova.

Miei signori, che si fa?

Questo chiasso

d'onde è nato?

La cagione presto qua!

BARTOLO

Questa bestia di soldato,

mio signor, m'ha maltrattato,

sì, signor, sì, signor, sì, signor,

m'ha maltrattato.

FIGARO

Io qua venni, mio signore,

questo chiasso ad acquetar,

sì, signor, sì, signor.

BERTA E BASILIO

Fa un inferno di rumore,

parla sempre d'ammazzar.

Sì, signor, sì, signor,

parla sempre d'ammazzar. 

GUARDIAS

(fuera)

La guardia, la guardia. 

¡Abrid, abrid!

TODOS

¡La guardia! ¡Oh, diablos!

FÍGARO y BASILIO

¡Ya la habéis armado!

CONDE y BARTOLO

¡No tengáis miedo! Que entren.

TODOS

Esta aventura,

¡ah, cómo diablos va a acabar!

(Entra el Sargento

seguido de los guardias.)

GUARDIAS

Quietos todos,

que no se mueva nadie.

Señores míos ¿qué están haciendo?

¿De dónde proviene

ese escándalo?

Decidnos rápidamente la causa.

BARTOLO

Esta bestia de soldado,

señor mío, me ha maltratado,

sí, señor, sí, señor, sí, señor,

me ha maltratado.

FÍGARO

Yo vine aquí, señor mío,

para acabar con este escándalo,

sí, señor, sí, señor.

BERTA Y BASILIO

Hace un ruido infernal,

y habla siempre de matar.

Sí, señor, sí, señor,

habla siempre de matar. 

CONTE

In alloggio quel briccone

non mi volle qui accettar,

sì, signor, sì, signor.

ROSINA

Perdonate, poverino,

tutto effetto fu del vino,

sì, signor, sì, signor.

BERTA

Fa un inferno di rumore,

parla sempre d'ammazzare,

sì, signor, sì, signor.

UFFICIALE

Oh inteso, oh intenso!

Galantuom, siete in arresto.

Fuori presto, via di qua!

CONTE

In arresto? In arresto? Io?

Fermi, olà!

ROSINA

Fredda ed immobile

come una statua,

fiato non restami

da respirar.

CONTE

Freddo ed immobile

come una statua,

fiato non restami

da respirar.

BASILIO e BARTOLO

Freddo ed immobile

come una statua,

fiato non restami

da respirar. 

CONDE

Este sinvergüenza no quiere

alojarme aquí,

sí, señor, sí, señor.

ROSINA

Perdonadle, pobrecillo,

todo ha sido efecto del vino,

sí, señor, sí, señor.

BERTA

Hace un ruido infernal,

habla siempre de matar,

sí, señor, sí, señor,

SARGENTO

(al Conde)

¡Oh, entiendo, oh, entiendo!

Caballero, estáis arrestado.

¡Fuera, pronto, fuera de aquí!

(Los guardias avanzan

para arrestar al Conde.)

CONDE

¿Arrestado? ¿Arrestado? ¿Yo?

¡Quietos todos!

(Muestra reservadamente un

documento al Sargento; éste se

cuadra y hace cuadrar a la tropa.)

ROSINA

Fría e inmóvil

como una estatua,

no me queda aire

para respirar.

CONDE

Frío e inmóvil

como una estatua,

no le queda aire

para respirar.

BASILIO y BARTOLO

Frío e inmóvil

como una estatua,

no me queda aire

para respirar. 

FIGARO

Guarda Don Bartolo!

Sembra una statua!

Ah ah!

dal ridere sto per crepar!

Guarda Don Bartolo!

Sembra una statua!

Ah ah!

dal ridere sto per crepar!

BERTA

Da respirar...

Fiato non restami

da respirar.

BARTOLO

Ma, signor...

CORO

Zitto tu!

BARTOLO

Ma un dottor...

CORO

Oh, non più!

BARTOLO

Ma se lei...

CORO

Non parlar.

BARTOLO

Ma vorrei...

CORO

Non gridar.

A TRE

Ma se noi...

CORO

Zitti voi.

A TRE

Ma se poi... 

FÍGARO

¡Mira a Don Bartolo!

¡Parece una estatua!

¡Ah, ah,

apunto estoy de reventar de risa!

¡Mira a Don Bartolo!

¡Parece una estatua!

¡Ah, ah,

apunto estoy de reventar de risa!

BERTA

Para respirar...

No me queda aire

para respirar.

BARTOLO

(al Sargento)

Pero señor...

GUARDIA

¡Cállate!

BARTOLO

Pero un doctor...

GUARDIAS

¡Basta ya!

BARTOLO

Pero si ella...

GUARDIAS

No hables.

BARTOLO

Yo quisiera...

GUARDIAS

No grites.

LOS TRES

Pero si nosotros...

GUARDIAS

Vosotros callaos.

LOS TRES

Pero si al fin... 

CORO

Pensiam noi.

A TRE

Ma se poi...

CORO

Zitto tu!

A TRE

Ma se noi...

CORO

Non parlar.

Vada ognun pei fatti suoi,

si finisca d'altercar.

BARTOLO

Ma sentite, ma sentite...

ascoltate, ascoltate...

CONTE, FIGARO,

ROSINA e BERTA

Zitto su!

Zitto giù!

Zitto qua!

Zitto là!

CORO

Vada ognun pei fatti suoi,

si finisca d'altercar.

TUTTI

Mi par d'esser con la testa

in un'orrida fucina,

dove cresce e mai non resta,

delle incudini sonore

l'importuno strepitar.

Alternando questo e quello

pesantissimo martello

fa con barbara armonia

mure e volte rimbombar.

E il cervello, poverello,

già stordito, sbalordito,

non ragiona, si confonde,

si riduce ad impazzar!

Mi par d'esser con la testa

in un'orrida fucina,

dove cresce e mai non resta,

delle incudini sonore

l'importuno strepitar.

Alternando questo e quello

pesantissimo martello

fa con barbara armonia

mure e volte rimbombar.

E il cervello, poverello,

già stordito, sbalordito,

non ragiona, si confonde,

si riduce ad impazzar! 

GUARDIAS

Ya pensamos nosotros en ello.

LOS TRES

Pero si al fin...

GUARDIAS

¡Cállate!

LOS TRES

Pero si nosotros...

GUARDIAS

No habléis.

Cada uno que se ocupe de sus

asuntos y dejad ya de pelearos.

BARTOLO

Pero oíd, pero oíd...

escuchad, escuchad...

CONDE, FÍGARO,

ROSINA y BERTA

¡Silencio arriba!

¡Silencio abajo!

¡Silencio aquí!

¡Silencio allá!

GUARDIA

Cada uno que se ocupe de sus

asuntos y dejad ya de pelearos.

TODOS

Me parece estar con la cabeza

metida en una horrible herrería,

donde crece y nunca descansa

de los sonoros yunques

el estrépito molesto.

Alternando uno y otro

pesadísimo martillo,

forman una bárbara armonía

que hace retumbar muros y techos.

Y el cerebro, pobrecillo,

ya aturdido, atontado,

no razona, se confunde

¡y queda reducido a enloquecer!

Me parece estar con la cabeza

metida en una horrible herrería,

donde crece y nunca descansa

de los sonoros yunques

el estrépito molesto.

Alternando uno y otro

pesadísimo martillo,

forman una bárbara armonía

que hace retumbar muros y techos.

Y el cerebro, pobrecillo,

ya aturdido, atontado,

no razona, se confunde

¡y queda reducido a enloquecer

Acto II

PRIVATE ATTO II

BARTOLO

Ma vedi il mio destino! 

Quel soldato,

per quanto abbia cercato,

niun lo conosce 

in tutto il reggimento.

Io dubito eh, cospetto!

Che dubitar?

Scommetto che dal conte

Almaviva è stato

qui spedito quel signore

ad esplorar della

Rosina il core.

Nemmeno in casa propria

sicuri si può star! Ma io...

Chi batte?

Ehi, chi è di là

Battono, non sentite?

In casa io son;

non v'è timore, aprite.

CONTE

Pace e gioia sia con voi.

BARTOLO

Mille grazie, non s'incomodi.

CONTE

Gioia e pace per mill'anni.

ACTO II

Salón de música de la casa de

Bartolo.

En un lado de la habitación,

un clave. En el otro, un par de

butacas, en una de las cuales está

sentado Bartolo.

BARTOLO

¡Pero menudo destino el mío! 

A ese soldado,

por más que he investigado,

no lo conoce nadie

en todo el regimiento.

Sospecho, eh, ¡diablos!

¿Qué digo, sospecho?

Apuesto a que el Conde

de Almaviva ha sido quien

ha enviado aquí a ese señor

para explorar

el corazón de Rosina.

¡Ni siquiera en la propia casa

se puede estar seguro! Pero yo...

(Se oye llamar a la puerta.)

¿Quién llama?

(Vuelven a llamar.)

Eh, ¿quién hay ahí?

Llaman ¿no lo oís?

Estoy en casa;

no hay nadie que temer, abrid.

(Entra el Conde disfrazado de

seminarista haciéndose pasar por

maestro de música.)

CONDE

Gozad de paz y alegría.

BARTOLO

Muchas gracias, no se moleste.

CONDE

Paz y alegría por mil años.

BARTOLO

Obbligato in verità. 

Questo volto non m'è ignoto...

non ravviso, non ricordo...

ma quel volto...  non capisco...

Chi sarà?

CONTE

Ah, se un colpo è andato a vuoto...

a gabbar questo balordo...

un novel travestimento...

più propizio a me sarà.

Gioia e pace, pace e gioia.

BARTOLO

Ho capito.

(Oh! ciel! che noia!)

CONTE

Gioia e pace, ben di core.

BARTOLO

Basta, basta, basta, 

per pietà!

CONTE

Gioia...

BARTOLO

Gioia...

CONTE

Pace...

BARTOLO

Pace...

Ho capito

(Oh ciel! Che noia!)

CONTE

Ben di core,

pace e  gioia, gioia, pace!

BARTOLO

(mirando al supuesto

seminarista con sospecha)

Muchas gracias, en verdad.

Esta cara no me es desconocida...

no la identifico, no recuerdo...

Pero esta cara... no lo entiendo...

¿Quién será?

CONDE

Ah, si el primer golpe ha fallado...

para enredar a este palurdo...

un nuevo disfraz...

más propicio me será.

(a Bartolo)

Alegría y paz, paz y alegría...

BARTOLO

Comprendo.

(¡Oh, cielos! ¡Qué lata!)

CONDE

Gloria y paz, de todo corazón.

BARTOLO

Basta, basta, basta,

¡por piedad!

CONDE

Alegría...

BARTOLO

Alegría...

CONDE

Paz...

BARTOLO

Paz...

Comprendo.

(¡Oh cielos! ¡Qué lata!)

CONDE

¡De todo corazón,

paz y alegría, alegría y paz!

BARTOLO

Pace e gioia...

basta, basta, basta, per pietà!

CONTE

Il vecchion non mi conosce...

Oh, mia sorte fortunata!

Ah, mio ben!

Fra pochi istanti

parlerem con libertà!

BARTOLO

Ma che perfido destino!...

Ma che barbara giornata!...

Tutti quanti

a me davanti!

Che crudel fatalità!

Insomma, mio signore,

chi è lei

si può sapere?

CONTE

Don Alonso, professore di musica

ed allievo di Don Basilio.

BARTOLO

Ebbene?

CONTE

Don Basilio sta male,

il poverino, ed in sua vece...

BARTOLO

Sta mal? Corro a vederlo

CONTE

Piano, piano.

Non è mal così grave.

BARTOLO

Di costui non mi fido.

CONTE

Andiam, andiamo.

Ma signore...  

BARTOLO

¡Paz y alegría...

basta, basta, basta, por piedad!

CONDE

El vejete no me reconoce...

¡Oh qué suerte la mía!

¡Ah, bien mío!

¡Dentro de pocos instantes

podremos hablar con libertad!

BARTOLO

¡Pero qué destino más cruel el mío!

¡Pero qué día tan atroz!

¡A todos les da hoy

por venir a molestarme!

Qué cruel fatalidad.

En resumen, señor mío,

¿quién es usted,

si se puede saber?

CONDE

Don Alonso, maestro de música

y discípulo de Don Basilio.

BARTOLO

¿Y bien?

CONDE

Don Basilio se encuentra mal,

pobrecillo, y en su lugar...

BARTOLO

¿Se encuentra mal? Corro a verle.

CONDE

Poco a poco.

No es un mal tan grave.

BARTOLO

De éste no me fío.

CONDE

Vamos, vamos.

(confidencialmente)

Pero señor... 

BARTOLO

Che c'è?

CONTE

Voleva dirvi...

BARTOLO

Parlate forte.

CONTE

Ma...

BARTOLO

Forte, vi dico.

CONTE 

Ebben, come volete,

ma chi sia

Don Alonso apprenderete.

Vo dal

conte di Almaviva...

BARTOLO

Piano, piano.

Dite, dite, v'ascolto.

CONTE 

Il Conte...

BARTOLO

Piano, per carità.

CONTE

Stamane nella

stessa locanda

era meco d'alloggio,

ed in mie mani

per caso capitò

questo biglietto dalla vostra

pupilla a lui diretto.

BARTOLO

Che vedo! È sua scrittura!

BARTOLO

¿Qué hay?

CONDE

Quería deciros...

BARTOLO

Hablad más alto.

CONDE

Pero...

BARTOLO

Más alto, os digo.

CONDE

(molesto)

Pues bien, como queráis,

pero pronto sabréis

quién es Don Alonso.

Os quiero hablar

el Conde de Almaviva...

BARTOLO

Hablad bajo, hablad bajo.

Decid, decid, os escucho.

CONDE

(gritando aún más)

El Conde...

BARTOLO

¡Más bajo, por favor!

CONDE

(bajando la voz)

Esta mañana

en el mismo hostal

se alojaba que yo

y fue a parar a mis manos

por casualidad

una carta dirigida a él

por vuestra pupila.

(Le muestra la carta.)

BARTOLO

¿Qué veo? ¡Es su letra! 

CONTE

Don Basilio nulla sa

di quel foglio; ed io,

per lui venendo a dar

lezione alla ragazza

voleva farmene un merito

con voi perchè...

con quel biglietto... si potrebbe

BARTOLO

Che cosa?

CONTE

Vi dirò

S'io potessi parlare

alla ragazza,

io creder... verbigrazia... le farei

che me lo diè

del conte un'altra amante;

prova significante

che il conte 

di Rosina si fa gioco, e perciò.

BARTOLO

Piano un poco.

Una calunnia! Oh bravo!

Degno e vero

scolar di Don Basilio!

Io saprò come merita,

ricompensar 

sì bel suggerimento.

Vo a chiamar la ragazza;

poichè tanto per me v'interessate,

mi raccomando a voi.

CONDE

Don Basilio no sabe nada

de este papel; y yo,

como tenía que venir a dar

la lección a la muchacha,

quería hacer méritos

para con vos, porque...

con esta carta... se podría.

BARTOLO

¿Qué?

CONDE

Os diré.

Si yo pudiera hablar

con la muchacha,

yo le haría creer... por ejemplo...

que me la ha dado

otra amante del Conde,

prueba significativa

de que el Conde

está jugando con Rosina.

BARTOLO

Poco a poco.

¡Una calumnia! ¡Bravo!

Sois un digno y auténtico

discípulo de Don Basilio.

Yo sabré recompensar

como merece

tan hermosa sugerencia.

Voy a llamar a la muchacha;

puesto que tanto os preocupáis

por mí, confío en vos.

(Sale Bartolo.) 

CONTE

Non dubitate.

L'affare del biglietto

dalla bocca m'è uscito non volendo.

Ma come far?

Senza d'un tal ripiego

mi toccava andar via

come un baggiano.

Il mio disegno a lei ora paleserò;

s'ella acconsente,

io son felice appieno. 

Eccola.

Ah, il cor sento

balzarmi in seno!

BARTOLO

Venite, signorina.

Don Alonso, che qui

vedete, or vi darà lezione.

ROSINA

Ah!

BARTOLO

Cos'è stato?

ROSINA

È un granchio al piede.

CONTE

Oh nulla!

Sedete a me vicin, bella fanciulla.

Se non vi spiace,

un poco di lezione,

di Don Basilio invece, vi darò.

ROSINA

Oh con mio gran piacer la prenderò

CONTE

Che volete cantare?

ROSINA

Io canto, se le aggrada,

il rondò dell'Inutil Precauzione.

CONDE

(para sí)

No dudéis.

El asunto de la carta

se me ha escapado sin querer.

Pero ¿cómo hacerlo, si no?

Sin un recurso semejante

hubiese tenido que marcharme

como un tonto.

Mis planes expondré ahora a ella,

y si ella consiente en ellos,

yo seré plenamente feliz.

Ahí llega.

¡Ah, siento que el corazón

baila en mi pecho!

(Regresa Bartolo con Rosina.)

BARTOLO

Venid, señorita.

Don Alonso, a quien veis

aquí, os dará la lección.

ROSINA

(reconociendo al Conde)

¡Ah!

BARTOLO

¿Qué os ocurre?

ROSINA

Un calambre en el pie.

CONDE

¡Oh, no es nada!

Sentaos a mi lado, hermosa niña.

Si no os desagrada,

un poco de lección

os daré, en lugar de Don Basilio.

ROSINA

Oh, con mucho gusto

CONDE

¿Qué queréis cantar?

ROSINA

Yo cantaré, si usted quiere,

el rondó de la "Inutil precauzione".

BARTOLO

E sempre, sempre in bocca

l'Inutil Precauzione!

ROSINA

Io ve l'ho detto:

è il titolo dell'opera novella.

BARTOLO

Or bene, intesi; andiamo.

ROSINA

Eccolo qua.

CONTE

Da brava! Incominciamo.

ROSINA

"Contro un cor

che accende amore

di verace, invitto ardore,

s'arma invan poter tiranno,

di rigor, di crudeltà.

D'ogni assalto vincitore

sempre amor trionferà."

Ah Lindoro, mio tesoro,

se sapessi, se vedessi!

Questo cane di tutore,

ah, che rabbia che mi fa!

Caro, a te mi raccomando,

tu mi salva, per pietà, sì, sì, sì.

CONTE

Non temer, ti rassicura,

non temer, ti rassicura,

sorte amica

a noi sarà.

ROSINA

Dunque spero?

CONTE

A me t'affida. 

BARTOLO

Eh, siempre en la boca

la "Inutil precauzione".

ROSINA

Ya os lo he dicho:

es el título de la nueva ópera.

BARTOLO

Bien, entendido; adelante.

ROSINA

Hela aquí.

CONDE

Adelante. Comencemos.

(El Conde se sienta al clave;

Rosina se pone a su lado y

comienza a cantar.)

ROSINA

"Contra un corazón

que enciende amor

de veraz ardor invicto,

se arma en vano el poder tirano,

de rigor, de crueldad.

De todo asalto vencedor,

el amor siempre triunfará."

¡Ah, Lindoro, tesoro mío,

si supieses, si vieses!

Este perro de tutor,

¡qué rabia me produce!

Querido, a ti me encomiendo,

sálvame por piedad, sí, sí, sí.

CONDE

No temas, tranquilízate,

no temas, tranquilízate,

la buena suerte

estará con nosotros.

ROSINA

¿Puedo tener esperanza?

CONDE

Confía en mí. 

ROSINA

E il mio cor?

CONTE

Giubilerà, giubilerà!

ROSINA

Cara immagine ridente,

dolce idea d'un lieto amore,

tu m'accendi

in petto il core,

tu mi porti a delirar.

Caro a te mi raccomando,

tu mi salva per pietà,

tu mi porti a delirar!

CONTE

Bella voce! Bravissima!

ROSINA

Oh, mille grazie!

BARTOLO

Certo, bella voce,

ma quest'aria,

cospetto! è assai noiosa;

la musica à miei tempi

era altra cosa:

Ah! quando, per esempio,

cantava Caffariello

quell'aria portentosa

la ra la la la... sentite, 

Don Alonso,eccola qua.

"Quando mi sei vicina,

amabile Rosina..."

CONTE

Eh... l'aria dicea Giannina...

BARTOLO

L'aria dicea Giannina,

ma io dico Rosina...

"Quando mi sei vicina,

amabile Rosina,

il cor mi brilla in petto,

mi balla il minuetto."

ROSINA

¿Y mi corazón?

CONDE

¡Se alegrará, se alegrará!

ROSINA

Querida imagen alegre,

dulce idea de un feliz amor,

tú me enciendes el corazón

en el pecho,

¡tú me haces delirar!

Querido, a ti me encomiendo,

sálvame, por piedad,

¡tú me haces delirar!

CONDE

¡Qué bonita voz! ¡Bravo!

ROSINA

¡Oh, muchas gracias!

BARTOLO

¡Cierto, bonita voz!

Pero esta aria

me resulta aburrida;

la música en mis tiempos

era otra cosa:

¡Ah! cuando, por ejemplo,

cantaba Caffariello

aquella aria portentosa

la ra la la la... escuche,

don Alonso, hela aquí.

"Cuando estás a mi lado,

amable Rosina..."

CONDE

Eh... el aria decía Giannina...

BARTOLO

El aria decía Giannina,

pero yo digo Rosina...

"Cuando estás a mi lado,

amable Rosina,

el corazón me brilla en el pecho

y baila un minuetto." 

Bravo, signor barbiere, ma bravo!

FIGARO

Eh, niente affatto:

scusi, son debolezze.

BARTOLO

Ebben,

qui dunque, che vieni a fare?

FIGARO

Oh bella!

Vengo a farvi la barba:

oggi vi tocca.

BARTOLO

Oggi non voglio.

FIGARO

Oggi non vuol?

Domani non potrò io.

BARTOLO

Perchè?

FIGARO

Perchè... ho da fare

a tutti gli Ufficiali

del nuovo reggimento

barba e testa...

alla marchesa Andronica

il biondo parrucchin

coi maronè...

al contino Bombè

il ciuffo a campanile;

purgante all'avvocato Bernardone,

che ieri s'ammalò d'indigestione;

e poi, e poi,

che serve?

Doman non posso. 

(Bartolo baila. Entra Fígaro con

sus utensilios de trabajo

bajo el brazo y,

viendo bailar a Bartolo, se coloca

detrás de él gesticulando. Bartolo,

de repente, regresa a su actitud

formal y ve a Fígaro bailando.)

¡Bravo, señor barbero, bravo!

FÍGARO

Ah, no es nada,

perdone, son debilidades.

BARTOLO

Y bien,

¿qué vienes a hacer?

FÍGARO

¡Pues vaya!

Vengo a afeitaros,

hoy os toca.

BARTOLO

Hoy no quiero.

FÍGARO

¿Hoy no quiere?

Mañana no podré yo.

BARTOLO

¿Por qué?

FÍGARO

Porque tengo que afeitar

a todos los oficiales

del nuevo regimiento y

cortarles el pelo...

a la marquesa Andrónica

arreglarle el rubio peluquín

con sus moños...

al Condesito Bombè

el tupé en forma de torre;

purgar al abogado Bernardone,

que ayer enfermó de indigestión,

y además, y además,

¿qué más quiere?

Mañana no puedo. 

BARTOLO

Orsù, meno parole.

Oggi non vò far barba.

FIGARO

No? Cospetto...

Guardate che avventori!

Vengo stamane:

in casa v'è l'inferno;

ritorno dopo pranzo: 

oggi non voglio. Ma che?

M'avete preso da

per un qualche barbier contadini?

Chiamate pur un altro,

io me ne vado.

BARTOLO

Che serve?

a modo suo.

Vedi che fantasia!

Va in camera

a pigliar la biancheria.

No, vado io stesso.

FIGARO

Ah, se mi dava in mano

il mazzo delle chiavi,

ero a cavallo.

CONTE

Dite:

non è fra quelle

la chiave che apre quella gelosia?

ROSINA

Sì, certo; è la più nuova. 

BARTOLO

Vamos, menos palabras.

Hoy no quiero afeitarme.

FÍGARO

¿No? ¡Diablos!...

¡Vaya cliente!

Vengo esta mañana,

en la casa hay un infierno,

vuelvo a venir después de comer:

(imitándole)

Hoy no quiero. ¿Pues qué?

¿Me habéis tomado

por un barbero de pueblo?

Pues llamad a otro,.

yo me marcho

BARTOLO

¿Qué le vamos a hacer?

Tiene que ser a su gusto.

¡Vaya, qué capricho!

Anda, ve a mi habitación

a buscar la ropa blanca.

(Va a darle las llaves pero

cambia de opinión.)

No, iré yo mismo.

(Sale Bartolo.)

FÍGARO

¡Ah, si me hubiese dado

el manojo de llaves

ya lo habríamos logrado!

CONDE

Decidme,

¿no está entre esas llaves

la que abre esa celosía?

ROSINA

Sí, es cierto, es la más nueva.

(Regresa Bartolo.) 

BARTOLO

Ah,

son pur buono

a lasciar qua

quel diavolo di barbiere!

Animo, va tu stesso!

Passato il corridor,

sopra l'armadio,

il tutto troverai.

Bada, non toccar nulla.

FIGARO

Eh, non son matto.

Allegri! Vado e torno.

Il colpo è fatto.

BARTOLO

È quel briccon,

che al Conte ha portato

il biglietto di Rosina.

CONTE

Mi sembra

un imbroglion di prima sfera.

BARTOLO

Eh, a me non me la ficca...

Ah, disgraziato me!

ROSINA

Ah, che rumore!

BARTOLO

Oh, che briccon!

Me lo diceva il core.

BARTOLO

(para sí)

¡Ah,

también tengo buenas ideas yo

dejando aquí

a ese diablo de barbero!

(a Fígaro)

¡Vamos, ve tú mismo!

(Le da las llaves.)

Pasado el corredor,

sobre el armario,

todo lo encontrarás allí.

Ojo, no toques nada.

FÍGARO

(a Rosina)

¡Eh, que no estoy loco!

¡Alegraos! Voy y vuelvo.

Ya hemos dado el golpe.

(Sale.)

BARTOLO

(al Conde)

Es ése el sinvergüenza

que llevó al Conde

la carta de Rosina.

CONDE

Ya me parecía a mí

un liante de primer orden.

(Se escucha dentro ruido de platos

rotos.)

BARTOLO

¡Eh! Sí, pero a mí no me la pega...

¡Ah, desgraciado de mí!

ROSINA

¡Oh, que ruido!

BARTOLO

¡Oh, qué sinvergüenza!

¡Me lo decía el corazón!

(Sale.) 

CONTE

Quel Figaro è un grand'uomo.

Or che siam soli,

ditemi, o cara: 

il vostro al mio destino

d'unir siete contenta?

Franchezza!

ROSINA

Ah, mio Lindoro,

altro io non bramo.

CONTE

Ebben?

BARTOLO

Tutto mi ha rotto; sei piatti,

otto bicchieri, una terrina.

FIGARO

Vedete che gran cosa!

Ad una chiave se io non

mi attaccava per fortuna....

Per quel maledettissimo

corridor così oscuro,

spezzato mi sarei

la testa al muro.

Tiene ogni stanza 

al buio, e poi, e poi...

BARTOLO

Oh, non più.

FIGARO

Dunque andiam.

ROSINA e CONTE

Giudizio.

BARTOLO

A noi.

CONDE

(a Rosina)

Ese Fígaro es un gran tipo.

Ahora que estamos solos,

decidme, querida mía,

¿estaríais contenta de unir

vuestro destino al mío?

¡Con franqueza!

ROSINA

¡Ah!  Mi Lindoro,

no deseo otra cosa.

(Regresan Fígaro y Bartolo.)

CONDE

¿Y bien?

BARTOLO

Me lo ha roto todo: seis platos,

ocho vasos, una bandeja.

FÍGARO

(mostrándole disimuladamente

la llave al Conde)

¡Vaya, ya veis qué gran cosa!

Si no me llego a coger

de una llave...

En ese maldito corredor

tan oscuro

me hubiese roto la cabeza

contra la pared.

Tiene todas las habitaciones

a oscuras, y además, y además...

BARTOLO

¡Oh, basta!

FÍGARO

Pues vamos.

ROSINA y CONDE

Tened prudencia.

BARTOLO

Vamos a ello.

(Bartolo se sienta en el sillón.

Entra Don Basilio.) 

ROSINA

Don Basilio!

CONTE

Cosa veggo!

FIGARO

Quale intoppo!

BARTOLO

Come qua?

BASILIO

Servitor, servitor

di tutti quanti.

BARTOLO

Che vuol dir tal novità?

ROSINA

Ah, di noi che mai sarà?

CONTE

Qui franchezza ci vorrà.

FIGARO

Qui franchezza ci vorrà?

BARTOLO

Don Basilio, come state?

BASILIO

Come sto?

FIGARO

Or che s'aspetta?

Questa barba benedetta

la facciamo sì o no?

BARTOLO

Ora vengo, ora vengo. 

ROSINA

¡Don Basilio!

CONDE

¡Qué veo!

FÍGARO

¡Vaya tropiezo!

BARTOLO

(a Basilio)

¿Cómo por aquí?

BASILIO

Servidor, servidor

de todos los presentes.

BARTOLO

¿Qué significa esta novedad?

ROSINA

¿Qué será de nosotros?

CONDE

(a Fígaro)

Aquí hará falta franqueza.

FÍGARO

(al Conde)

¿Aquí hará falta franqueza?

BARTOLO

Don Basilio, ¿cómo os encontráis?

BASILIO

(sorprendido)

¿Que cómo me encuentro?

FÍGARO

¿Y ahora a qué esperamos?

Esta dichosa barba

(a Bartolo)

¿la afeitamos sí o no?

BARTOLO

(a Fígaro)

Un momento, un momento. 

Eh, il Curiale?

BASILIO

Il Curiale?

CONTE

Io gli ho narrato

che già tutto è combinato.

Non è ver?

BARTOLO

Sì, sì, tutto io so, tutto, io.

BASILIO

Ma, Don Bartolo, spiegatevi...

CONTE

Ehi, Dottore, una parola.

Don Basilio,

son da voi.

Ascoltate un poco qua.

Fate un po' ch'ei vada via,

ch'ei ci scopra ho gran timore.

ROSINA

Io mi sento

il cor tremar!

FIGARO

Non vi state a disturbar.

CONTE

Della lettera, signore,

ei l'affare ancor non sa.

BASILIO

Ah, qui certo v'è un pasticcio,

non l'arrivo a indovinar. 

(a Basilio)

¿Y el notario?

BASILIO

¿El notario?

CONDE

(a Basilio, interponiéndose)

Ya le he explicado

que todo está arreglado.

(a Bartolo)

¿No es verdad?

BARTOLO

Sí, sí, ya lo sé todo, ya lo sé.

BASILIO

Pero, don Bartolo, explicaos...

CONDE

Eh, doctor, una palabra.

Don Basilio,

enseguida estoy con usted.

Escuchadme un momento.

(a Bartolo)

Conseguid que se vaya,

porque temo que lo descubra todo.

ROSINA

Yo siento

que me tiembla el corazón.

FÍGARO

No, no os preocupéis.

CONDE

(a Bartolo)

De la carta, señor,

él todavía no sabe nada.

BARTOLO

(para sí)

Ah, aquí hay un embrollo

y no lo consigo adivinar. 

CONTE

Ch'ei ci scopra ho gran timore:

ei l'affare ancor non sa.

BARTOLO

Dite bene, mio signore,

or lo mando

via di qua.

CONTE

Colla febbre, Don Basilio,

che v'insegna colla febbre

a passeggiare?

BASILIO

Colla febbre?

CONTE

E che vi pare?

Siete giallo come un morto.

BASILIO

Sono giallo come un morto?

FIGARO

Bagattella! Cospetton! 

Che tremarella!

Bagatella! Bagatella!

Tremarella!

Tremarella!

Questa è febbre scarlattina!

BASILIO

Scarlattina!

CONTE

Via, prendete medicina,

non vi state a rovinar.

FIGARO

Presto, presto, andate a letto!

CONTE

Voi paura inver mi fate.

ROSINA

Dice bene, andate, a letto.

CONDE

Temo que lo descubra todo,

él todavía no sabe nada.

BARTOLO

Tiene razón, señor,

ahora mismo le digo

que se vaya de aquí.

CONDE

Con fiebre, don Basilio,

¿quién os ha enseñado

a pasearos teniendo fiebre?

BASILIO

¿Con fiebre?

CONDE

¿Qué os parece?

Estáis pálido como un muerto.

BASILIO

¿Estoy pálido como un muerto?

FÍGARO

¡Pues ahí es nada! ¡Caramba!

¡Si está temblando!

¡Pues ahí es nada!

¡Pues ahí es nada!

¡Si está temblando!

¡Eso es fiebre escarlatina!

BASILIO

¡Escarlatina!

CONDE

(dándole una bolsa de dinero,

disimuladamente)

Andad, tomad esta medicina,

no vayáis a arruinar vuestra salud.

FÍGARO

¡Rápido, rápido, meteos en cama!

CONDE

En verdad que me dais miedo.

ROSINA

Bien dicho, meteos en cama.

BARTOLO

Presto, andate a riposar!

ROSINA, CONTE,

FIGARO e BARTOLO

Presto, andate a riposar!

BASILIO

Una borsa!

Andate a letto!

Ma che tutti

sian d'accordo!

FIGARO, ROSINA,

CONTE e BARTOLO

Presto a letto.

BASILIO

Eh, non son sordo,

non mi faccio più pregar.

FIGARO

Che color!

CONTE

Che brutta cera!

BASILIO

Brutta cera?

CONTE, FIGARO e ROSINA

Oh, brutta assai!

BASILIO

Dunque vado...

ROSINA, CONTE,

FIGARO e BARTOLO

Vada, vada!

BASILIO

Vado.

CONTE

Buona sera, mio signore.

FIGARO

Buona sera, buona sera. 

BARTOLO

¡Rápido, id a descansar!

ROSINA, CONDE,

FÍGARO y BARTOLO

¡Rápido, id a descansar!

BASILIO

¡Una bolsa!

¡Que me meta en cama!

¡Lo raro es que todos

estén de acuerdo!

FÍGARO, ROSINA,

CONDE y BARTOLO

Rápido a la cama.

BASILIO

Eh, que no soy sordo,

ya no me haré rogar más.

FÍGARO

¡Qué color!

CONDE

¡Qué mal aspecto!

BASILIO

¿Mal aspecto?

CONDE, FÍGARO y ROSINA

¡Oh, pero que muy malo!

BASILIO

Entonces me voy...

ROSINA, CONDE,

FÍGARO y BARTOLO

¡Márchese, márchese!

BASILIO

Me voy.

CONDE

Buenas tardes, señor mío.

FÍGARO

Buenas tardes, buenas tardes.

CONTE, FIGARO e ROSINA

Buona sera, mio signore,

presto andate via di qua.

BASILIO

Buona sera, ben di core,

poi doman si parlerà.

ROSINA e FIGARO

Maledetto seccatore!

Buona sera, mio signore,

pace, sonno e sanità.

Presto andate via di qua!

CONTE e BARTOLO

Buona sera, mio signore,

pace, sonno e sanità.

Presto andate via di qua!

BASILIO

Non gridate, non gridate,

buona sera, mio signore,

poi doman si parlerà.

Non gridate, per pietà!

FIGARO

Orsù, signor Don Bartolo.

BARTOLO

Son qua, son qua.

ROSINA

Stringi! Bravissimo!

CONTE

Rosina, Rosina, deh,

ascoltatemi.

ROSINA

V'ascolto, v'ascolto; 

eccomi qua.

CONDE, FÍGARO y ROSINA

Buenas tardes, señor mío,

rápido, idos de aquí.

BASILIO

Buenas tardes, de todo corazón,

ya hablaremos mañana.

ROSINA y FÍGARO

¡Maldito pelmazo!

Buenas tardes, señor mío,

que tengáis paz, sueño y salud.

¡Rápido, idos de aquí!

CONDE y BARTOLO

Buenas tardes, señor mío,

que tengáis paz, sueño y salud.

¡Rápido, idos de aquí!

BASILIO

No gritéis, no gritéis,

buenas tardes, señor mío,

ya hablaremos mañana-

¡No gritéis, por favor!

(Sale Basilio.)

FÍGARO

Vamos, señor don Bartolo.

BARTOLO

Ya estoy aquí, ya estoy aquí.

(Bartolo se sienta de nuevo.

Fígaro le coloca la toalla alrededor

del cuello y comienza a afeitarle.)

ROSINA

¡Aprieta! ¡Muy bien!

CONDE

Rosina, Rosina, por favor,

escuchadme.

ROSINA

Os escucho, os escucho;

aquí me tenéis.

(Finge continuar la lección.)

PRIVATE CONTE

A mezza notte in punto

a prendervi qui siamo:

or che la chiave abbiamo 

non v'è da dubitar.

FIGARO

Ahi! ahi!

BARTOLO

Che cos'è stato?

FIGARO

Un non so che nell'occhio!

Guardate! Non toccate...

Soffiate, soffiate,

per pietà.

ROSINA

A mezza notte in punto,

anima mia, t'aspetto.

Io già l'istante affretto

che a te mi stringerà.

CONTE

Ora avvertir vi voglio,

cara, che il vostro foglio,

perchè non fosse inutile

il mio travestimento...

BARTOLO

Il suo travestimento?

Ah, ah! Bravo, bravissimi!

Don Alonso, bravo, bravi!

Bricconi! Birbanti!

Birbanti! Bricconi!

Ah, voi tutti quanti,

ah, voi tutti quanti

avete giurato

di farmi crepar.

Su, fuori, furfanti,

su, fuori, furfanti,

vi voglio accoppar! 

CONDE

(en voz baja a Rosina)

A medianoche en punto

os vendremos a raptar;

ahora que ya tenemos la llave

ya no cabe dudarlo.

FÍGARO

(tratando de distraer la atención

de don Bartolo.)

¡Ay, ay!

BARTOLO

¿Qué ocurre?

FÍGARO

¡Un no se qué en el ojo!

Mirad... No toquéis...

¡Soplad, soplad,

por favor!

ROSINA

(en voz baja al Conde)

A media noche en punto,

alma mía, te espero.

Yo ya espero impaciente

el instante que me unirá a ti.

CONDE

Ahora quiero advertiros,

querida mía, que vuestra carta,

para que no resultara inútil

mi disfraz...

BARTOLO

(acercándose)

¿Su disfraz?

¡Ah! ¡Ah! ¡Muy bien, bravísimo!

¡Don Alonso, bravo, bravo!

¡Sinvergüenza! ¡Granuja!

¡Granuja! ¡Sinvergüenza!

Ah, todos vosotros,

ah, todos vosotros

os habéis conjurado

para hacerme reventar.

Vamos, fuera, bribones,

vamos, fuera, bribones,

¡que os quiero matar!. 

ROSINA, CONTE e FIGARO

La testa vi gira,

ma zitto, Dottore,

vi fate burlar.

Tacete, tacete,

non serve gridar.

L'amico delira!

Intesi già siamo,

non vo' replicar!

La testa vi gira,

ma zitto, Dottore,

vi fate burlar.

Tacete, tacete,

non serve gridar.

L'amico delira!

Intesi già siamo,

non vo' replicar!

BARTOLO

Di rabbia, di sdegno,

mi sento crepar!

Di rabbia, di sdegno,

mi sento crepar!

Ah! disgraziato me! Ma come?

Ed io no mi

accorsi di nulla!

Ah!

Don Basilio sa certo qualche cosa.

Ehi! Chi è di là?

Chi è di là?

ROSINA, CONDE y FÍGARO

La cabeza os da vueltas,

pero callad, doctor,

que haréis que se burlen de vos.

Callaos, callaos,

no sirve de nada gritar.

¡El amigo delira!

¡Estamos de acuerdo,

no quiero replicar!

La cabeza os da vueltas,

pero callad, doctor,

que haréis que se burlen de vos.

Callaos, callaos,

no sirve de nada gritar.

¡El amigo delira!

¡Estamos de acuerdo,

no queremos replicar!

BARTOLO

¡De rabia, de ira,

me siento morir!

¡De rabia, de ira,

me siento morir!

(Todos abandonan el lugar

excepto Bartolo.)

¡Ah, desgraciado!

¿Y yo que no me he dado cuenta

de nada?

¡Ah!

Don Basilio sabe algo.

¡Eh! ¿Hay alguien ahí?

¿Hay alguien ahí?

(Entran Ambrogio y Berta.)

(a Ambrogio) 

Senti, Ambrogio:

corri da Don Basilio

qui rimpetto;

digli ch'io qua l'aspetto,

che venga immantinente,

che ho gran cose

da dirgli,

e ch'io non vado perchè... 

perchè...

perchè ho di gran ragioni.

Va' subito.

Di guardia tu piantati

alla porta, 

e poi...no, no...

(Non me ne fido.)

Io stesso ci starò.

Escucha, Ambrogio:

corre a casa de Don Basilio,

aquí enfrente,

y dile que le espero,

que venga ahora mismo,

que tengo cosas muy importantes

que decirle

y que no voy yo mismo porque...

porque...

tengo razones de mucho peso.

Ve rápido.

(Se va Ambrogio.)

(a Berta)

Tú quédate de guardia

ante la puerta

y después...no, no...

(para sí)

(No me fío)

(a Berta)

La guardaré yo mismo.

(Bartolo se va.) 

BERTA

Che vecchio sospettoso! 

Vada pure,

e ci stia finchè crepa!

Sempre gridi

e tumulti in questa casa:

si litiga, si piange, si minaccia.

Sì, non v'è un'ora di pace

con questo vecchio

avaro e brontolone. Oh, che casa!

Oh, che casa in confusione!

Il vecchiotto cerca moglie,

vuol marito la ragazza;

quello freme, questa è pazza,

tutti i due son da legar!

Ma che cosa è questo amore,

che fa tutti delirar?

Egli è un male universale,

una smania, un pizzicore,

un solletico, un tormento.

Poverina, anch'io lo sento,

nè so come finirà.

Oh! vechiaia maledetta!

Son da tutti disprezzata,

e vecchietta disperata,

mi convien così crepar,

sì, sì, mi convien così crepar.

BARTOLO

Dunque voi Don Alonso

non conoscete affatto?

BASILIO

Affatto.

BARTOLO

Ah, certo!

Il Conte lo mandò.

Qualche gran tradimento

si prepara.

BASILIO

Io poi dico che quell'amico

era il Conte in persona. 

BERTA

¡Que viejo tan desconfiado!

¡Pues que vaya él

y se quede allí hasta que reviente!

Siempre hay gritos y

tumultos en esta casa:

se discute, se llora, se amenaza.

Sí, no hay ni una hora de paz

con este viejo

avaro y gruñón. ¡Oh qué casa!

¡Oh, que casa tan revuelta!

El viejecito busca esposa,

quiere esposo la muchacha;

él tiembla, ella está loca,

¡los dos son locos de atar!

Pero ¿qué será esto del amor

que hace a todos delirar?

Es un mal universal,

un frenesí, un escozor,

un estimulante, un tormento.

Pobre de mí, yo también lo siento,

y no sé cómo acabará.

¡Ay, vejez maldita!

Te ves despreciada por todos,

y yo, viejecita desesperada,

tendré que morir así,

sí, sí, tendré que morir así.

(Berta se va.

Entran Bartolo y Basilio.)

BARTOLO

Así, pues, ¿a don Alonso

no le conocéis de nada?

BASILIO

En absoluto.

BARTOLO

¡Ah, seguro

que el Conde lo mandó!

Alguna gran traición

se nos prepara.

BASILIO

Además yo creo que el amigo

era el Conde en persona.

BARTOLO

Il Conte?

BASILIO

Il Conte.

(La borsa parla chiaro.)

BARTOLO

Sia chi si vuole...

amico, dal notaro

vo' in questo punto andare;

in questa sera stipular 

di mie nozze io vo' il contratto.

BASILIO

Il notar? siete matto?

Piove a torrenti, 

e poi questa sera

il notaro è impegnato

con Figaro;

il barbiere marita sua nipote.

BARTOLO

Una nipote? Che nipote? 

Il barbiere non ha nipoti...

Ah, qui v'è qualche imbroglio.

Questa notte i bricconi

me la voglion far;

presto, il notaro

qua venga sull'istante.... ecco

la chiave del portone;

andate, presto, per carità.

BASILIO

Non temete;

in due salti io tornerò.

BARTOLO

¿El Conde?

BASILIO

(para sí)

El Conde.

(La bolsa habla claro.)

BARTOLO

Sea quien quiera...

amigo, al notario

quiero ir ahora mismo;

esta misma noche quiero estipular

el contrato de mi boda.

BASILIO

¿El notario? ¿Estáis loco?

Llueve a cántaros,

y además esta noche

el notario está comprometido

con Fígaro;

el barbero casa hoy a su sobrina.

BARTOLO

¿Una sobrina? ¿Qué sobrina?

El barbero no tiene sobrinas...

Ah, aquí hay algún lío.

Esta noche esos sinvergüenzas

me la quieren jugar;

rápido, que el notario

venga aquí al instante...

aquí tenéis la llave del portal,

id, rápido, por caridad.

(Le da la llave a Basilio.)

BASILIO

No temáis;

en dos saltos voy y vengo.

(Se va.) 

BARTOLO

Per forza o per amore Rosina

avrà da cedere. Cospetto!...

Mi viene un'altra idea. 

Questo biglietto che scrisse ad

la ragazza Almaviva

potria servir...

Che colpo da maestro!

Don Alonso, il briccone,

senza volerlo mi diè

l'armi in mano.

Ehi! Rosina, Rosina,

avanti, avanti!

Del vostro amante

io vi vo' dar novella.

Povera sciagurata!

In verità collocaste

assai bene il

vostro affetto!

Del vostro amor sappiate ch'ei

si fa giuoco in sen

d'un'altra amante;

ecco la prova.

ROSINA

Oh cielo! Il mio biglietto!

BARTOLO

Don Alonso e il barbiere

congiuran contro voi;

non vi fidate.

Nelle braccia del

Conte d'Almaviva

vi vogliono condurre...

ROSINA

(In braccio a un altro!

Che mai sento!

Ah, Lindoro!

ah, traditore! Ah, sì!

Vendetta! E vegga,

vegga quell'empio

chi è Rosina.) 

BARTOLO

Por la fuerza o por amor Rosina

tendrá que ceder. ¡Caramba!...

Se me ocurre una idea.

Esta carta que la muchacha

escribió a Almaviva

podría servir...

¡Qué golpe de maestro!

Don Alonso, el muy bribón,

sin querer me ha puesto

el arma en la mano.

¡Eh! Rosina, Rosina,

ven, acércate.

(Entra Rosina.)

Quiero darte noticias

de tu amante.

¡Pobre desgraciada!

¡La verdad es que habéis

colocado en buenas manos

vuestro afecto!

Sabed que vuestro amor

se burla en brazos

de otra amante;

aquí tenéis la prueba.

(Le da la carta.)

ROSINA

¡Oh cielos! ¡Mi carta!

BARTOLO

Don Alonso y el barbero

conjuran contra vos;

no os fiéis.

A los brazos del

Conde de Almaviva

os quieren conducir.

ROSINA

(para sí)

(¡A los brazos de otro!

¡Qué oigo!

¡Ah, Lindoro!

¡Ah, traidor! ¡Ah, si!...

¡Venganza! Para que vea,

para que vea ese malvado

quién es Rosina.) 

Dite... signore, di sposarmi

voi bramavate...

BARTOLO

E il voglio.

ROSINA

Ebben, si faccia!

Io son contenta!...

Ma all'istante. Udite:

a mezza notte

qui sarà l'indegno

con Figaro il barbier; 

con lui fuggire per sposarlo

io voleva...

BARTOLO

Ah, scellerati!

Corro a sbarrar la porta...

ROSINA

Ah! Mio signore!

Entran per la finestra.

Hanno la chiave.

BARTOLO

Non mi muovo di qui.

Ma... e se fossero armati? 

Figlia mia, poichè tu sei

sì bene illuminata,

facciam così.

Chiuditi a chiave

in camera,

io vo' a chiamar la forza;

dirò che son due ladri, 

e come tali, corpo di Bacco!

l'avremo da vedere!

Figlia, chiuditi presto; io vado via.

ROSINA

Quanto,

quanto è crudel la sorte mia!

(a Bartolo)

Decidme... señor,

¿casaros conmigo deseáis?

BARTOLO

Lo deseo.

ROSINA

¡Pues bien, así sea!

¡Estoy de acuerdo!...

Pero al instante. Escuchad:

el indigno vendrá aquí

a medianoche

con Fígaro, el barbero;

con él quería yo huir

para casarme...

BARTOLO

¡Ah, sinvergüenzas!

Corro a atrancar la puerta...

ROSINA

¡Ah! ¡Señor mío!

¡Entrarán por la ventana!

Tienen la llave.

BARTOLO

No me moveré de aquí.

Pero... ¿y si estuviesen armados?

Hija mía, puesto que ya estás

enterada de todo,

hagamos lo siguiente.

Tú te encierras con la llave

en tu cuarto;

yo voy a llamar a la guardia;

diré que son dos ladrones,

y tales, ¡por Baco!, les creerán.

Hija mía, enciérrate

inmediatamente; yo me voy.

(Él se va.)

ROSINA

¡Qué cruel,

qué cruel es mi suerte!

(Se va.) 

FIGARO

Alfine, eccoci qua.

CONTE

Figaro, dammi man!

Poter del mondo!

Che tempo indiavolato!

FIGARO

Tempo da innamorati.

CONTE

Ehi... fammi lume.

Dove sarà Rosina?

FIGARO

Ora vedremo... Eccola appunto.

CONTE

Ah, mio tesoro!

ROSINA

Indietro, anima scellerata!

Io qui di mia

stolta credulità 

venni soltanto

a riparar lo scorno; 

a dimostrarti qual sono 

e quale amante perdesti; 

anima indegna e sconoscente!

CONTE

Io son di sasso!

FIGARO

lo non capisco niente.

CONTE

Ma per pietà... 

(A través de la ventana se ven

relámpagos y se oyen truenos.

Fígaro entra por la ventana,

seguido  del Conde. Ambos van

provistos de capas. Fígaro lleva

una linterna.)

FÍGARO

Por fin, ya estamos aquí.

CONDE

¡Fígaro, ayúdame!

¡Cielos!

¡Qué tiempo más endiablado!

FÍGARO

Tiempo de enamorados.

CONDE

Eh... alúmbrame.

¿Dónde estará Rosina?

FÍGARO

Ahora lo veremos... Aquí llega.

CONDE

¡Ah, tesoro mío!

ROSINA

¡Atrás, ser malvado!

Yo he venido aquí

sólo para reparar

la burla que le habéis

hecho a mi estúpida credulidad,

y para demostraros quién soy,

y qué amante habéis perdido,

¡alma indigna e ingrata!

CONDE

¡Me he quedado de piedra!

FÍGARO

Yo no entiendo nada.

CONDE

Pero, por favor... 

ROSINA

Taci.

Fingesti amore per vendermi

alle voglie di quel tuo vil

Conte Almaviva...

CONTE

Al Conte! Ah, sei delusa! 

Oh me felice! 

Adunque tu di verace amore

ami Lindoro? 

Rispondi!

ROSINA

Ah, sì!

T'amai pur troppo!

CONTE

Ah! Non è tempo

di più celarsi, anima mia...

Ravvisa colui

che sì gran tempo

seguì tue tracce,

che per te sospira,

che sua ti vuole;

mira, o mio tesoro,

Almaviva son io,

non son Lindoro!

ROSINA

Ah! qual colpo inaspettato!

Egli stesso? Oh ciel! Che sento!

Di sorpresa e di contento

son vicina a delirar!

FIGARO

Son rimasti senza fiato:

ora muoion di contento.

Guarda il mio talento

che bel colpo seppe far!

ROSINA

Cállate.

Fingiste amor para venderme

al capricho de ese vil

Conde de Almaviva...

CONDE

¡Al Conde! ¡Ah, te engañas!

¡Oh, qué feliz me siento!

Así pues, ¿con verdadero amor

amas tú a Lindoro?

¡Contesta!

ROSINA

¡Ah, si!

¡Te amé desgraciadamente!

CONDE

¡Ah! Ya no es momento de seguir

escondiéndome, alma mía...

(Se quita la capa y aparece vestido

de gala, de acuerdo con su rango.)

Observa al que

desde hace mucho tiempo

ha venido siguiendo tus pasos

y por ti suspira,

y que te quiere suya;

mírame, tesoro mío,

¡Almaviva soy yo mismo,

no soy Lindoro!

ROSINA

¡Oh que golpe inesperado!

¿Él mismo? ¡Oh, cielos! ¡Qué oigo!

¡De sorpresa y de contento

me siento próxima a delirar!

FÍGARO

Se han quedado sin aliento,

ahora mueren de alegría.

¡Mira, mira cómo mi talento

ese hermoso golpe ha sabido dar

CONTE

Quel trionfo inaspettato!

Me felice! Oh bel momento!

Ah! d'amore e di contento

son vicino a delirar!

FIGARO

Son rimasti senza fiato:

ora muoion di contento.

Guarda il mio talento

che bel colpo seppe far!

ROSINA

Mio signor!... ma voi... ma io...

CONTE

Ah, non più, non più, ben mio.

Il bel nome di mia sposa,

idol mio, t'attende già.

ROSINA

Il bel nome di tua sposa

oh, qual gioia al cor mi dà!

CONTE

Sei contenta?

ROSINA

Ah! mio signore!

Dolce nodo...

FIGARO

(Nodo.)

ROSINA

...avventurato, che fai paghi...

FIGARO

Andiamo!

ROSINA

... i miei desiri!

CONTE

Dolce nodo...

FIGARO

(Nodo.) 

CONDE

¡Qué triunfo inesperado!

¡Soy feliz! ¡Oh, hermoso momento!

¡Ah, que de amor y alegría

me siento próximo a delirar!

FÍGARO

Se han quedado sin aliento,

ahora mueren de alegría.

¡Mira, mira cómo mi talento

ese hermoso golpe ha sabido dar!

ROSINA

¡Mi señor!... pero vos... pero yo...

CONDE

Ah, basta, basta, bien mío.

El hermoso nombre de esposa,

ídolo mío, te espera ya.

ROSINA

El hermoso nombre de tu esposa,

¡oh que alegría le da a mi corazón!

CONDE

¿Estás contenta?

ROSINA

¡Ah! ¡Señor mío!

Dulce vínculo...

FÍGARO

(imitándolos)

(Vínculo.)

ROSINA

... afortunado, que satisfaces...

FÍGARO

¡Vámonos!

ROSINA

... ¡mis deseos!

CONDE

Dulce vínculo...

FÍGARO

(Vínculo) 

CONTE

... avventurato...

FIGARO

Presto, andiamo!

CONTE

... che fai paghi...

FIGARO

(Paghi.)

CONTE

... i miei desir!

FIGARO

Vi sbrigate.

ROSINA e CONTE

Alla fin de' miei martiri

tu sentisti, amor, pietà!

FIGARO

Presto

andiamo, vi sbrigate,

via, lasciate quei sospiri.

Presto, andiam, per carità!

Se si tarda, i miei raggiri

fanno fiasco in verità.

Ah! cospetto! Che ho veduto!

Alla porta una lanterna!

Due persone! 

Che si fa?

CONTE

Hai veduto?

FIGARO

Sì, signor.

CONTE

Due persone? 

CONDE

... afortunado...

FÍGARO

¡Rápido, vayámonos!

CONDE

... que satisfaces...

FÍGARO

(Satisfaces.)

CONDE

... ¡mis deseos!

FÍGARO

Apresuraos.

ROSINA y CONDE

¡Al fin, de mis martirios,

sentiste piedad, amor!

FÍGARO

Rápido,

vámonos, pronto, apresuraos,

venga, dejaos de suspiros.

¡Vámonos pronto, por caridad!

Si tardamos, mis tretas

acabarán en fracaso, en verdad.

(Fígaro, inquieto, se acerca al

balcón  y mira hacia abajo. Al

punto entra  corriendo e interrumpe

a los dos  enamorados.)

¡Ah, diablos! ¡Lo que he visto!

Una linterna en la puerta.

¡Dos personas!

¿Qué vamos a hacer?

CONDE

¿Las has visto?

FÍGARO

Sí, señor.

CONDE

¿Dos personas? 

FIGARO

Sì, signor.

CONTE

Una lanterna?

FIGARO

Alla porta, sì signor.

ROSINA, CONTE e FIGARO

Che si fa?

Che si fa?

Zitti zitti, piano piano,

non facciamo confusione;

per la scala del balcone

presto andiamo via di quà.

FIGARO

Ah, disgraziati noi!

Come si fa?

CONTE

Che avvenne mai?

FIGARO

La scala.

CONTE

Ebben?

FIGARO

La scala non v'è più.

CONTE

Che dici?

FIGARO

Chi mai l'avrà levata?

CONTE

Quale inciampo crudel!

ROSINA

Me sventurata! 

FÍGARO

Sí, señor.

CONDE

¿Una linterna?

FÍGARO

En la puerta, sí, señor.

ROSINA, CONDE y FÍGARO

¿Qué vamos a hacer?

¿Qué vamos a hacer?

En silencio, despacito, despacito,

no armemos ruido,

por la escala del balcón,

vámonos pronto de aquí.

(Comienzan a salir por la ventana.)

FÍGARO

¡Ah, pobres de nosotros!

¿Qué haremos?

CONDE

¿Qué ha pasado?

FÍGARO

La escala.

CONDE

¿Y bien?

FÍGARO

La escala ya no está.

CONDE

¿Qué dices?

FÍGARO

¿Quién la habrá quitado?

CONDE

¡Qué tropiezo tan cruel!

ROSINA

¡Pobre de mí! 

FIGARO

Zi... zitti sento gente. 

Ora ci siamo.

Signor mio, che si fa?

CONTE

Mia Rosina, coraggio!

FIGARO

Eccoli qua.

BASILIO

Don Bartolo! Don Bartolo!

FIGARO

Don Basilio.

CONTE

E quell'altro?

FIGARO

Vè, vè, il nostro notaro. 

Allegramente lasciate fare a me.

Signor Notaro:

dovevate in mia casa

stipular questa sera il contratto

di nozze fra il conte

d'Almaviva e mia nipote.

Gli sposi, eccoli qua. 

Avete indosso la scrittura?

Benissimo.

BASILIO

Ma piano.

Don Bartolo dov'è? 

FÍGARO

Si... silencio, oigo gente.

Ya estamos metidos en el lío.

Señor mío, ¿qué hacemos?

CONDE

¡Rosina mía, valor!

FÍGARO

Aquí los tenemos.

(Fígaro consigue esconderse en un

rincón. Entra Basilio con una

linterna, acompañado del notario.)

BASILIO

(llamándolo)

¡Don Bartolo! ¡Don Bartolo!

FÍGARO

(en voz baja al Conde)

Don Basilio.

CONDE

(en voz baja a Fígaro)

¿Y el otro?

FÍGARO

Vedlo, vedlo, es nuestro notario.

Alegraos, dejadme hacer a mí.

(Fígaro se dirige hacia el notario.)

Señor notario:

debíais, en mi casa,

estipular esta noche el contrato

de bodas entre el Conde

de Almaviva y mi sobrina.

He aquí los esposos.

¿Traéis la escritura?

(El notario se la muestra.)

¡Excelente!

BASILIO

Un momento. Don Bartolo,

¿dónde está? 

CONTE

Ehi, Don Basilio...

Quest'anello è per voi

BASILIO

Ma io...

CONTE

Per voi vi son ancor due palle

nel cervello se v'opponete...

BASILIO

Oibò, prendo l'anello.

Chi firma?

CONTE e ROSINA

Eccoci qua.

CONTE

Son testimoni

Figaro e Don Basilio.

Essa è mia sposa.

FIGARO

Evviva!

CONTE

Oh, mio contento!

ROSINA

Oh, sospirata mia felicità.

FIGARO

Evviva!

CONDE

(avanzando hacia él)

¡Eh! Don Basilio...

Este anillo es para vos.

BASILIO

Pero yo...

CONDE

Para vos hay también dos balas

en la cabeza si os oponéis...

(Saca una pistola.)

BASILIO

¡Ah, entonces cojo el anillo!

¿Quién firma?

CONDE y ROSINA

Aquí estamos.

(El Conde y Rosina firman.)

CONDE

Son testigos

Fígaro y don Basilio.

(Fígaro y Don Basilio

firman también.)

Ella es mi esposa.

FÍGARO

¡Viva!

CONDE

¡Oh, que alegría!

ROSINA

Oh, mi ansiada felicidad.

FÍGARO

¡Viva!

(Entran Bartolo y Berta con el

Sargento y varios guardias.)

BARTOLO

Fermi tutti. Eccoli quà.

FIGARO

Colle buone, signor.

BARTOLO

Signor, son ladri, arrestate!

UFFICIALE

Mio signore, il suo nome?

CONTE

Il mio nome è

quel d'un uom d'onore.

Lo sposo io sono di questa...

BARTOLO

Eh, andate al diavolo! 

Rosina esser deve mia sposa...

Non è vero?

ROSINA

Io sua sposa? 

Oh, nemmeno per pensiero.

BARTOLO

Come? Come, fraschetta?

Arrestate, vi dico è un ladro.

FIGARO

Or, or l'accoppo.

BARTOLO

È un furfante,

è un briccon.

UFFICIALE

Signore...

CONTE

Indietro! 

BARTOLO

¡Quietos todos! Ahí los tenéis.

FÍGARO

Con buenos modales, señor.

BARTOLO

(al Sargento)

¡Señor, son ladrones, arrestadlos!

SARGENTO

(al Conde)

Señor mío, ¿su nombre?

CONDE

Mi nombre es

el de un hombre de honor.

Soy el esposo de esta...

BARTOLO

¡Eh, que el diablo se os lleve!

Rosina tiene que ser mi esposa...

(a Rosina)

¿No es cierto?

ROSINA

¿Yo su esposa?

Oh, ni pensarlo siquiera.

BARTOLO

(al  Sargento)

¿Cómo? ¿Cómo, desvergonzada?

Arrestadlo, os digo, es un ladrón.

FÍGARO

Ahora lo dejo seco.

BARTOLO

Es un bergante,

es un sinvergüenza.

SARGENTO

Señor...

CONDE

¡Atrás! 

UFFICIALE

Il nome?

CONTE

Indietro, dico, indietro.

UFFICIALE

Ehi, mio signor! Basso quel tono.

Chi è lei?

CONTE

Il Conte d'Almaviva io sono.

BARTOLO

Il Conte!

Ah, che mai sento! Ma cospetto!

CONTE

T'accheta, invan t'adopri,

resisti invan.

De' tuoi rigori insani.

giunse l'ultimo istante

In faccia al mondo io dichiaro

altamente costei mia sposa.

Il nostro nodo,.

o cara, opra è d'amore

Amor, che ti fè mia consorte

a te mi stringerà fino alla morte.

Respira omai: 

del fido sposo in braccio,

vieni, vieni a godere

sorte più lieta.

BARTOLO

Ma io...

CONTE

Taci.

BASILIO

Ma voi... 

SARGENTO

¿Su nombre?

CONDE

Atrás, digo, atrás.

SARGENTO

¡Eh, señor mío! Baje usted el tono.

¿Quién es usted?

CONDE

El Conde de Almaviva.

(Se quita la capa.)

BARTOLO

¡El Conde!

¡Ah, qué oigo! ¡Pero caramba!

CONDE

Cálmate, en vano te esfuerzas,

te resistes en vano.

De tus malvados rigores

ha llegado el final.

Frente a todo el mundo declaro

en voz alta que ella es mi esposa.

Nuestro vínculo,

oh querida, es obra del amor.

Amor que te ha hecho mi consorte

y que me unirá a ti hasta la muerte.

Respira ahora:

en brazos de tu fiel esposo,

ven, ven a gozar

de una suerte más feliz.

BARTOLO

Pero yo...

CONDE

Cállate.

BARTOLO

Pero vos... 

CONTE

Olà, t'accheta.

Cessa di più resistere,

di più resistere,

non cimentar

mio sdegno.

Spezzato è il gioco indegno

di tanta crudeltà.

Della beltà dolente,

d'un innocente amore

l'avaro tuo furore più

non trionferà!

E tu, infelice vittima

d'un reo poter tiranno,

sottratta al giogo barbaro,

cangia in piacer

l'affanno

e in sen d'un fido sposo

gioisci in libertà,

in sen d'un fido sposo

gioisci in libertà!

Cari amici...

CORO

Non temete, non temete!

CONTE

Questo nodo...

CORO

Non si scioglie, non si scioglie,

sempre a lei vi stringerà!

CONTE

Ah, il più lieto, il più felice

è il mio cor

de' cori amanti!

Non fuggite, o lieti istanti

della mia felicità!

CONDE

(a Bartolo)

Basta, cálmate.

Cesa ya de resistirte,

de resistirte ya,

no des motivos

para mi indignación.

Se ha roto ya el yugo infame

de tanta crueldad.

De la belleza que sufría

de un inocente amor

tu avaro furor

no triunfará.

(a Rosina)

Y tú, víctima infeliz

de un malvado poder tirano,

escapando al yugo bárbaro

cambiarás por placer

tu sufrimiento

y en el seno de un esposo fiel

disfrutarás en libertad,

en el seno de un esposo fiel

disfrutarás en libertad.

(a los demás)

Queridos amigos...

CORO

¡No temáis, no temáis!

CONDE

Este vínculo...

CORO

¡No se deshace, no se deshace,

siempre os unirá a ella!

CONDE

¡Ah, el más alegre, el más feliz

de los corazones

que aman es el mío!

Instantes alegres de mi felicidad

¡no huyáis! 

PRIVATE CORO

Annodar due cori amanti

è piacer che egual non ha.

BARTOLO

Insomma, io ho tutti i torti!

FIGARO

Eh, purtroppo è così!

BARTOLO

Ma tu, briccone,

tu pur tradirmi 

e far da testimonio!

BASILIO

Ah, Don Bartolo mio,

quel signor Conte

certe ragioni ha in tasca,

certi argomenti 

a cui non si risponde.

BARTOLO

Ed io, bestia solenne,

per meglio assicurare il matrimonio,

portai via la scala del balcone.

FIGARO

Ecco che fa

un Inutil Precauzione.

BARTOLO

Ma... e la dote? Io non posso

CONTE

Eh, via; di dote io bisogno non ho:

va, te la dono.

FIGARO

Ah! Ridete adesso? Bravissimo,

Don Bartolo, ho veduto alla fin

rasserenarsi quel vostro ceffo

amaro e furibondo.

Eh! i bricconi han fortuna 

in questo mondo.

ROSINA

Dunque, signor Don Bartolo?

CORO

Unir dos corazones que se aman

es un placer que no tiene igual.

BARTOLO

¡En fin, que toda la culpa es mía!

FÍGARO

¡Pues sí, la verdad es que es así!

BARTOLO

(a Basilio)

¡Pero tú, bribón,

mira que traicionarme

tú también y hacer de testigo!

BASILIO

¡Ah! Don Bartolo mío,

ese señor Conde

tiene ciertas razones en el bolsillo,

ciertos argumentos

a los que uno no puede oponerse.

BARTOLO

Y yo, bestia solemne,

para mejor asegurar el matrimonio,

retiré la escala del balcón.

FÍGARO

En esto consiste

la "Inutil precauzione"

BARTOLO

Pero... ¿y la dote? Yo no puedo.

CONDE

Vamos; no necesito dote alguna;

vamos, te la regalo.

FÍGARO

¡Ja! ¿Ahora os reís? Muy bien,

don Bartolo, al fin he visto

serenarse vuestro rostro

amargo y furibundo.

¡Eh, los bribones tienen suerte

en este mundo!

ROSINA

¿Así pues, señor don Bartolo?

BARTOLO

Sì, sì, ho capito tutto.

CONTE

Ebben, dottore?

BARTOLO

Sì, sì, che serve?

quel ch'è fatto è fatto.

Andate pur,

che il ciel vi benedica!

FIGARO

Bravo, bravo, un abbraccio,

venite qua, dottore.

ROSINA

Ah, noi felici!

CONTE

O fortunato amore!

FIGARO

Di sì felice innesto

serbiam memoria eterna;

io smorzo la lanterna;

qui più non ho che far.

BERTA, BARTOLO,

BASILIO e CORO

Amore e fede eterna

si vegga in voi regnar,

Amore e fede eterna

si vegga in voi regnar.

ROSINA

Costò sospiri e pianti

un sì felice istante:

alfin quest'alma amante

comincia a respirar.

BERTA, BARTOLO,

BASILIO e CORO

Amore e fede eterna

si vegga in voi regnar,

Amore e fede eterna

si vegga in voi regnar. 

BARTOLO

Sí, sí, lo he entendido todo.

CONDE

¿Y bien, doctor?

BARTOLO

Sí, sí, ¿qué remedio?

A lo hecho pecho.

¡Marchaos, pues,

y que el cielo os

FÍGARO

Bravo, bravo, un abrazo,

venid acá, doctor.

ROSINA

¡Ah, qué felices somos!

CONDE

¡Oh, qué amor tan afortunado!

FÍGARO

De tan feliz unión

guardemos un recuerdo eterno;

yo apago mi linterna,

ya nada tengo que hacer aquí.

BERTA, BARTOLO,

BASILIO y CORO

Amor y fe eterna

reinen sobre vosotros,

amor y fe eterna

reinen sobre vosotros.

ROSINA

Costó suspiros y penas,

un instante tan feliz;

al fin mi alma enamorada

empieza a respirar.

BERTA, BARTOLO,

BASILIO y CORO

Amor y fe eterna

reinen sobre vosotros,

amor y fe eterna

reinen sobre vosotros. 

PRIVATE CONTE

Dell'umile Lindoro

la fiamma a te fu accetta;

più bel destin t'aspetta; 

su, vieni a giubilar!

TUTTI

Amore e fede eterna

si vegga in voi regnar,

Amore e fede eterna

si vegga in voi regnar. 

CONDE

Del humilde Lindoro

aceptaste la llama amorosa,

un destino mejor te espera,

¡anda, ven a gozar!

TODOS

Amor y fe eterna

reinen sobre vosotros,

amor y fe eterna

reinen sobre vosotros. 

KAREOL

https://personal1.iddeo.es/ealmagro/kareol/index.htm

Agradecimiento a Julio Perales Díaz.

WEB LA OPERA, 2000
www.weblaopera.com


Document Info


Accesari: 1888
Apreciat: hand-up

Comenteaza documentul:

Nu esti inregistrat
Trebuie sa fii utilizator inregistrat pentru a putea comenta


Creaza cont nou

A fost util?

Daca documentul a fost util si crezi ca merita
sa adaugi un link catre el la tine in site


in pagina web a site-ului tau.




eCoduri.com - coduri postale, contabile, CAEN sau bancare

Politica de confidentialitate | Termenii si conditii de utilizare




Copyright © Contact (SCRIGROUP Int. 2024 )